Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 3:9-31

Όλοι είμαστε αμαρτωλοί | Αμαρτία και μετάνοια! ( 9-18)

Όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί ( Ισραηλίτες και εθνικοί ). Όλοι απορρίψαμε τον Θεό διαλέγοντας την αμαρτία στην ζωή μας. Μεγαλύτερη αμαρτία για την οποία όλοι είμαστε ένοχοι είναι η περηφάνια και ο εγωισμός μας που μας κάνει να νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τον Θεό  και έτσι να μην τον  αναζητούμε. Η αμαρτία της γλώσσας και η αμαρτία στις σκέψεις είναι κάτι πολύ συχνό μέσα στην ζωή κάθε ανθρώπου(13-14) . Από τις σκέψεις και την γλώσσα μας πηγάζουν οι πράξεις μας , πράξεις που διακατέχονται από φόβο, πίκρα και στεναχώρια (15-17).  Κάνουμε μάλιστα ακόμα χειρότερη την θέση μας μπροστά στον Θεό λογαριάζοντας την αμαρτία μας ασήμαντη αμελώντας την μετάνοια και την επιστροφή στον Θεό .  Πολλές φορές ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να πιστεύει ότι δεν μπορεί να σκέφτεται να μιλά ή να πράττει διαφορετικά.  Ακούμε παραδείγματος χάριν τον εαυτό μας να λέει ‘ δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, χωρίς να το καταλάβω αγχώνομαι‘  επιτρέποντας σε ανεξέλεγκτες σκέψεις να εξουσιάζουν την ζωή μας. Αν συνειδητοποιήσουμε όμως την αμαρτία μας  και την πάρουμε στα σοβαρά τότε με φόβο Θεού (18) αλλάζουμε τις σκέψεις μας ( μετάνοια ) και με αποφασιστικότητα και πίστη διεκδικούμε την σωτηρία του Θεού. 

Ο νόμος του Θεού ( Παλαιά διαθήκη ) | Ο πραγματικός σκοπός του. (19-23)

Με τον νόμο του Θεού όπως αυτός περιγράφεται στην Παλαιά διαθήκη όλοι οι άνθρωποι γίνονται υπόλογοι στον Θεό για την αμαρτία τους. Αν όμως όλοι είμαστε αμαρτωλοί τότε όλοι είμαστε και ένοχοι, άξιοι καταδίκης μακριά από τον Θεό ( θάνατος ) . Τι γίνεται λοιπόν; Γιατί ο Θεός θέσπισε τον νόμο αφού κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να καυχηθεί ότι μπορεί να τον τηρήσει; Την απάντηση μας την δίνει το χωρίο 20 όπου αναφέρεται ότι με τον νόμο ο άνθρωπος είναι αδύνατο να σταθεί μπροστά στον δίκαιο Θεό. Ο Θεός θέλησε με τον νόμο να κάνει τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την αμαρτία του και με ταπείνωση να αναζητήσει την σωτηρία του Θεού ( μετάνοια ). Η δικαιοσύνη του Θεού ζητά την δίκαια καταδίκη των αμαρτωλών μακριά του (  που ουσιαστικά είναι ο ορισμός του θανάτου ) αλλά η αγάπη του έρχεται να ικανοποιήσει τον νόμο και την καταδίκη του μέσα από την σταυρική θυσία που ο Ιησούς Χριστός δέχτηκε να υποστεί για μας(22). 

Η σωτηρία που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός (24-26)

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί μπροστά στον Θεό αλλά ο απόστολος Παύλος μας διδάσκει εδώ πως όλοι μπορούμε να βρούμε σωτηρία και δικαίωση μπροστά στον Θεό αν επικαλεστούμε την αγάπη του όπως την φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική του θυσία. Ο Θεός λοιπόν δείχνει το μεγαλείο της δικαιοσύνης του χωρίς να αναιρέσει τον νόμο που αυτός θέσπισε! Το κάνει αυτό φανερώνοντας στους ανθρώπους το μεγαλείο της απύθμενης αγάπης του για αυτούς. Την αβάσταχτη καταδίκη του νόμου την σηκώνει ο ίδιος του μέσα από την σταυρική θυσία που ο Ιησούς Χριστός υπέστη για μας.

Συμπέρασμα | Σωτηρία με την πίστη (27-31)

Ο απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το κεφάλαιο αυτό συμπεραίνοντας ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να καυχηθεί στα έργα του ή στην δικαιοσύνη του μπροστά στον Θεό. Καμιά καταγωγή και καμιά θέση δεν μπορεί να σου χαρίσει την σωτηρία της ψυχής σου. Ο μόνος δρόμος που ο Θεός έχει ανοίξει για σωτηρία είναι αυτός της αγάπης. Αν αναγνωρίσει ο άνθρωπος στην αγάπη του Θεού όπως αυτή την φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός τότε με μετάνοια και πίστη μπορεί να διεκδικήσει την σωτηρία που ο Θεός τόσο απλόχερα χαρίζει. Ας μην γινόμαστε καχύποπτοι γιατί ο Θεός χαρίζει την σωτηρία ΔΩΡΕΑΝ, όχι! Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε την αγάπη του σε όλο της το μεγαλείο. 

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 2:25-3:8

Οι Ισραηλίτες χριστιανοί είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει με την  Παλαιά διαθήκη ( ιουδαϊκός νόμος ). Ο Ιουδαϊκός νόμος καθόριζε πολλές τελετουργίες και νόμους που έπρεπε να ακολουθούν οι πιστοί ισραηλίτες για να καθαρίζονται από την αμαρτία που τους κρατούσε  μακριά από τον Θεό. Ακολουθώντας όμως την Παλαιά διαθήκη στην οποία περιγράφεται με λεπτομέρεια ο ιουδαϊκός νόμος ήταν αδύνατο να εξιλεωθεί ο άνθρωπος για την αμαρτία του. Αυτό ακριβώς άλλωστε επιδίωκε ο Θεός να δείξει στον άνθρωπο, ότι δηλαδή η τήρηση του νόμου, κάποιων τελετών και ιεροτελεστιών δεν φτάνουν και δεν μπορούν να αποκαταστήσουν την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Η Περιτομή για τους Ισραηλίτες

Η περιτομή ήταν ένα σύμβολο αφιέρωσης στον Θεό την οποία οι ισραηλίτες έπρεπε να κάνουν στα αρσενικά παιδιά τους την 8η ημέρα μετά την γέννηση τους . Η περιτομή ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει κάποιος ισραηλίτης όπως σήμερα με το βάπτισμα δηλώνει ο πιστός την πίστη και την υπακοή του στον Ιησού Χριστό. Οι πρώτοι χριστιανοί λοιπόν που ήταν ισραηλίτες έβλεπαν ακόμα στην περιτομή κάποια αξία που τους ξεχώριζε από τους άλλους χριστιανούς. Μάλιστα οι Ιουδαίζοντες χριστιανοί ( όπως ονομάζονταν οι ισραηλίτες χριστιανοί για τους οποίους ο  ιουδαϊκός νόμος ήταν προϋπόθεση της πίστης τους στον Χριστό ) ήθελαν να κάνουν περιτομή σ’ αυτούς που γίνονταν χριστιανοί από τα έθνη ( εθνικούς ). Ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι ο Θεός δεν ξεχωρίζει τον Ισραηλίτη χριστιανό από τον εθνικό. Αληθινή περιτομή ( αφιέρωση στον Θεό ) δεν είναι αυτή που κάνει κάποιος με την σάρκα  αλλά η περιτομή στην καρδιά. Ο Θεός βλέπει την καρδιά των ανθρώπων όχι την σάρκα τους ή την θέση τους ή την ανθρώπινη δόξα που κατέχουν για να τους κρίνει. Έτσι και εμείς σήμερα δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι το  χριστιανικό μας βάπτισμα χωρίς πίστη, αγάπη και υπακοή στον Θεό μπορεί να μας σώσει. Η Ελληνική μας καταγωγή, η ιστορία μας δεν μπορούν να μας σώσουν και να αποκαταστήσουν την σχέση μας με τον Θεό. Αυτό το έργο είναι αδύνατο να το καταφέρει άνθρωπος, γι’ αυτό άλλωστε χρειάστηκε ο Θεός να θυσιάσει τον μονάκριβο του γιο ώστε η αμαρτία μας να πέσει επάνω του και εμείς να μπορούμε με πίστη και ελπίδα να σταθούμε στην αγάπη του.

 Οι Ισραηλίτες και οι υποσχέσεις του Θεού (1-8)

Ο Θεός πάντα μένει πιστός στις υποσχέσεις του ακόμα και όταν εμείς τον απορρίπτουμε. Αυτός είναι ο χαραχτήρας του Θεού. Πάντα πιστός, πάντα γεμάτος αγάπη και έλεος. Πολλοί ισραηλίτες, γράφει ο απόστολος Παύλος, απόρριψαν το ευαγγέλιο κει έμειναν προσκολλημένοι στις παραδόσεις και τα διατάγματα που καθόριζε ο Ιουδαϊκός νόμος. Οι ισραηλίτες αυτοί προτίμησαν να ελπίζουν στον εαυτό τους και την απόδοση τους παρά στο έργο που έκανε ο Ιησούς Χριστός γι’ αυτούς πάνω στον σταυρό. Ο απόστολος Παύλος όμως ξεκαθαρίζει πως επειδή οι περισσότεροι ισραηλίτες απέρριψαν το έργο της αγάπης του Θεού ( που είναι ο Ιησούς Χριστός ) αυτό δεν σημαίνει ότι και ο Θεός τους απέρριψε. Οι ισραηλίτες δεν παύουν να είναι ο λαός που διάλεξε ο Θεός να εκπληρώσει την υπόσχεση της σωτηρίας του για τον άνθρωπο. Η ιστορία τους όπως αυτή καταγράφεται στην Παλαιά διαθήκη είναι σήμερα έμπνευση και μάθημα για όλους τους  χριστιανούς.  Ο απόστολος Παύλος λοιπόν γράφει στην επιστολή του ότι ο Θεός μένει πιστός στις υποσχέσεις του και ότι δεν τελείωσε με το σχέδιο του για τους ισραηλίτες. Η δική τους απόρριψη δείχνει το μεγαλείο του Θεού αφού με αγάπη και πίστη επιμένει στις υποσχέσεις του γι’ αυτούς.  Κάποιοι όμως αρέσκονται στο να πειράζουν τον Θεό και παίρνουν αυτό ως αφορμή για να συμπεράνουν: ‘ αν το κακό που κάνουμε φανερώνει την καλοσύνη του Θεού γιατί τότε να μην κάνουμε ελεύθερα το κακό, και γιατί να έρχεται καταδίκη επάνω μας για το κακό που κάνουμε ; “. Τέτοια ανώριμη συμπεριφορά φανερώνει τις κακές επιθυμίες αυτών που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 2:1-24

Κατάκριση και Υποκρισία (1-4)!

Η ανθρώπινη υποκρισία είναι  κάτι που ο Θεός απεχθάνεται. Κατάκριση  σημαίνει περνάω κρίση ( δηλαδή καταδικάζω ). Η υποκρισία είναι αλληλένδετη με την κατάκριση γιατί ο άνθρωπος που εξασκεί κατάκριση το κάνει χωρίς συνείδηση της δικής του αμαρτίας. Ο υποκριτής άνθρωπος  βλέπει το ξυλαράκι στο μάτι του συνανθρώπου του και παραβλέπει το δοκάρι μέσα στο δικό του μάτι. Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ακούει κανείς κάποιο άνθρωπο να καταφεύγει στην κατάκριση των άλλων με σκοπό να κρύψει τα δικά του σφάλματα και λάθη. Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει συχνά αυτή την εποχή της οικονομικής κρίσης που πολλά οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα αποκαλύπτονται.  Η δημόσια κατάκριση μεταξύ πολιτικών προσωπικοτήτων είναι συχνό φαινόμενο, υποκρισία που ο Θεός αλλά οι άνθρωποι που την αντιλαμβάνονται πραγματικά την απεχθάνονται. 

Είναι αλήθεια πως ο Θεός καθώς κάνει υπομονή με κάθε ανθρώπινη αδυναμία ( αμαρτία ) υπομένει και για τον υποκριτή άνθρωπο (4). Το πρόβλημα όμως εδώ είναι ότι η περηφάνια του ανθρώπου που καταφεύγει στην κατάκριση τον κάνει σκληρόκαρδο και συνεπώς λιγότερο δεχτικό στην φωνή του Θεού για μετάνοια και επιστροφή. Ας μην  καταφεύγουμε λοιπόν στην κατάκριση προσπαθώντας να υψώσουμε τον εαυτό μας στα μάτια των συνανθρώπων μας. Την αμαρτία πρέπει να είμαστε σε θέση να την αναγνωρίσουμε αλλά τον αμαρτωλό άνθρωπο χρειάζεται να τον βλέπουμε με συμπάθια και επιείκεια, όπως άλλωστε θέλουμε εμείς να μας βλέπει ο Θεός.  

Ανθρώπινη υπεροψία μας κρατά μακριά από τον Θεό

Ο Θεός βλέπει τα έργα μας, ξέρει την καρδιά και τις σκέψεις μας. Αν με επιμονή και υπομονή διαλέγουμε την υπακοή στην συνείδηση που ο Θεός βάζει μέσα μας τότε πράττουμε το καλό και μπορούμε να ελπίζουμε στην δίκαιη μισθαποδοσία του Θεού. Αν όμως γεμάτοι με υπεροψία και κατάκριση βλέπουμε τους εαυτούς μας δίκαιους και υπεράνω των συνανθρώπων μας (υπεροψία) τότε δεν έχουμε ανάγκη τον Θεό και διαλέγουμε να ζήσουμε μακριά του ( κόλαση ).  Ο άνθρωπος πολλές φορές δημιουργεί εικόνα για τον εαυτό του απ’ αυτά που οι άλλοι λένε και πιστεύουν γι’ αυτόν. Ο άνθρωπος τότε αποκτά την ψευδαίσθηση ότι επειδή είναι τακτικός στην εκκλησία της ενορίας του, επειδή κάνει ομιλίες ή επειδή ανήκει σε κάποια αδελφότητα αυτό τον κάνει πιο δίκαιο από τους συνανθρώπους του μπροστά στον Θεό ( υπεροψία). Με αυτή την σκέψη ο απόστολος Παύλος γράφει στους τότε χριστιανούς της Ρώμης τονίζοντας πως ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης ούτε περιορίζεται στην κρίση του από ανθρώπινους τίτλους και την ανθρώπινη δόξα. Οι τότε χριστιανοί ιουδαίοι προφανώς  πίστευαν πως υπερείχαν  απ’ αυτούς που προέρχονταν από τα υπόλοιπα έθνη (εθνικοί ) λόγο της καταγωγής και της ιστορίας τους ( υπεροψία). Άλλωστε ο Ιησούς Χριστός, ο σωτήρας του κόσμου ήταν Ιουδαίος. Στο χωρίο 11 ο απόστολος Παύλος καταδικάζει αυτή την σκέψη ανακηρύττοντας ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης αλλά βλέπει την καρδιά κάθε ανθρώπου και κατ’ επέκταση την ζωή της πίστης και της αγάπης του όταν τον κρίνει. Αυτό που περιμένει από κάθε πιστό είναι να αναγνωρίσει την αμαρτία και με μετάνοια να δηλώσει την ανάγκη του για την σωτηρία που προσφέρει ο Θεός. Αναγνωρίζοντας τότε την σωτηρία που του χάρισε ο Θεός ενώ δεν το άξιζε είναι σε θέση να δει τον συνάνθρωπο του με επιείκεια και όχι κατάκριση. 

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 1:18-32

Ο Θεός φανερώνεται με την ανθρώπινη συνείδηση και την δημιουργία (18-20)

Παρόλο που ο Θεός είναι Πνεύμα και δεν μπορεί κανείς να τον γνωρίσει μέσα στην ανθρώπινη φυσική διάσταση ( όραση, ακοή, γεύση κ.λ.π.) φανερώνεται πνευματικά με την  ανθρώπινη συνείδηση και φυσικά με την ανθρώπινη δημιουργία. Η συνείδηση υπενθυμίζει στον άνθρωπο την ανάγκη του για τον Θεό, εμπνέει φόβο Θεού και μιλάει μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο για το καλό  ( ότι δηλαδή είναι ο Θεός) και το κακό ( ότι δηλαδή δεν είναι ο Θεός). Επίσης ο αόρατος Θεός φανερώνει την δόξα του ( δηλαδή αυτό που πραγματικά είναι – δοκώ = νομίζω γι’ αυτό που πραγματικά είναι) μέσα από την δημιουργία του. Η δύναμη , η πανσοφία και η Θεότητα φανερώνονται τόσο παραστατικά μέσα στην δημιουργία που κάθε άνθρωπος ο οποίος βλέπει το θαύμα της δημιουργίας αλλά αρνείται να δεχτεί με πίστη τον Θεό και την αγάπη του είναι πραγματικά αναπολόγητος. Στην ενότητα απίστευτα θαύματα από την δημιουργία μπορείς να διαβάσεις κάποια παραδείγματα που μαρτυρούν το μεγαλείο του Θεού μέσα από την δημιουργία.

Με την ελευθερία του ο άνθρωπος επιλέγει την απόλαυση ( αμαρτία ) αντί την αγάπη του Θεού (20-32)

Ό άνθρωπος όμως μέσα την ελευθερία που του έδωσε ο Θεός διάλεξε να πνίξει την συνείδηση του και συνήθισε το μεγαλείο που η δημιουργία φανερώνει. Η καθημερινότητα και η συνήθεια μας κλέβουν το θαύμα της δημιουργίας ( την όραση, την ακοή μας, την γεύση την όσφρηση, την φύση κ.λ.π)  μέχρι να στερηθούμε κάτι και τότε να καταλάβουμε την αξία του. Η επιθυμία για το απαγορευμένο μας κάνει να πνίγουμε την συνείδηση μας για την πρόσκαιρη “απόλαυση”  που προσφέρει η αμαρτία. Τρέχει ό άνθρωπος τότε πίσω από ψεύτικες κοσμοθεωρίες με σκοπό να πνίξει την συνείδηση που του έδωσε ο Θεός και ελεύθερα να χαρεί την “απόλαυση” που η αμαρτία υπόσχεται. Αλήθεια η αμαρτία κρύβει απόλαυση αλλά αυτή είναι πρόσκαιρη και αποσκοπεί να δελεάσει τον άνθρωπο απομακρύνοντας τον από τον Θεό. Διάβασε περισσότερα για την αμαρτία και τα γνωρίσματα της μέσα από το άρθρο ‘ Ο κόσμος της Νάρνια‘. Ο Θεός λοιπόν επειδή είναι γεμάτος αγάπη ( και η αγάπη ποτέ δεν στερεί την ελευθερία του άλλου) παραδίνει τους ανθρώπους που τον απορρίπτουν στην επιθυμία της καρδιάς τους ( εδώ ο λόγος του Θεού αναφέρει μερικές απ’ αυτές (26-31)). Αυτό φυσικά ραγίζει την καρδιά του Θεού όπως η καρδιά ενός καλού πατέρα σπάει όταν βλέπει το παιδί του να καταστρέφει την ζωή του με τις επιλογές του, γι’ αυτό και ο Θεός δίνει αμέτρητες ευκαιρίες στους ανθρώπους που τον απορρίπτουν  ( μέσα από διάφορες καταστάσεις της ζωής ) να αναγνωρίσουν το λάθος ( την αμαρτία ) τους και να επιστρέψουν πίσω κοντά του.