Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη - Προς Γαλάτας επιστολή κεφάλαιο 2

Η Ιεραποστολή του Αποστόλου Παύλου και η Πρώτη Εκκλησία.

Στο δεύτερο κεφάλαιο της προς Γαλάτας επιστολής ο Απόστολος Παύλος συνεχίζει με την δική του προσωπική εμπειρία ενάντια στην θρησκοληψία και τον νομικισμό. Βασικό γνώρισμα της θρησκοληψίας και του νομικισμού είναι η δίψα για ανθρώπινη δόξα και αναγνώριση. Ο Απόστολος Παύλος διακήρυξε στο προηγούμενο κεφάλαιο πως ο Ιησούς Χριστός τον ελευθέρωσε απο αυτή την ματαιότητα όταν του αποκάλυψε πως το πραγματικό νόημα της ζωής το βρίσκει κανείς όταν αποδεχτεί την αγάπη, την δόξα και την αναγνώριση που του χαρίζει ο Θεός.

Παρόλο όμως που φροντίζει επιμελώς να μένει μακρυά από την δίψα για ανθρώπινη δόξα και αναγνώριση κάνει τον εαυτό του υπόλογο σε άλλους πνευματικούς ανθρώπους για να εξετάσει την γνησιότητα των έργων του. Δεν αποκόπτει τον εαυτό του από την εκκλησία, αλλά αντιθέτως επιδιώκει (οδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα) να πάρει την έγκριση και την επιβεβαίωση της εκκλησίας για το έργο που ήξερε πως του είχε αναθέσει ο Θεός. Ο Θεός ευοδώνει το ταπεινό και ντόμπρο Πνεύμα με το οποίο ο Απόστολος Παύλος εργάζεται και παρ όλες τους διωγμούς και τους πολέμους με τους νομικιστές που κατάφεραν να διεισδύσουν στην εκκλησία, το έργο του (το κήρυγμα για το ευαγγέλιο της αγάπης προς όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως εθνικότητας)  αναγνωρίζεται και γίνεται φανερά αποδεκτό από τους ηγέτες της τότε εκκλησίας(1-5). Μάλιστα οι θεωρούμενοι στυλοβάτες της τότε εκκλησίας οδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα στηρίζουν έμπρακτα το έργο που ο Απόστολος Παύλος έκανε δίνοντας του για βοηθό και συνοδό του τον Απόστολο Βαρνάβα. Όταν λοιπόν ο απόστολος Παύλος παίρνει την ευλογία της εκκλησίας για το έργο και την αποστολή που του είχε αναθέσει ο Θεός ανοίγονται μπροστά του νέες ευκαιρίες και νέα ανανεωμένη δύναμη για να συνεχίσει το έργο του (6-10).

Η ιεραποστολή του Αποστόλου Παύλου σε αντίθεση με το παράδειγμα του αποστόλου Πέτρου

Τι γίνεται όμως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εξουσία. Ο απόστολος Πέτρος ήταν άνθρωπος εξουσίας στην πρώτη εκκλησία, ένας από τους στυλοβάτες θα έλεγε κανείς. Ο λόγος του Θεού όμως μας διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, ακόμα και αυτοί σε θέσεις εξουσίας και δύναμης δεν  παύουν να είναι άνθρωποι με λάθη και αδυναμίες. Βλέπουμε λοιπόν τον απόστολο Παύλο να έρχεται αντιμέτωπος με μια πράξη υποκρισίας από ένα σημαντικό στέλεχος της πρώτης εκκλησίας. Ο απόστολος Πέτρος δεν καταδέχεται την παρουσία των εθνικών χριστιανών ( αυτών που γίνονταν χριστιανοί από τα υπόλοιπα έθνη εκτός των ιουδαίων) όταν βρίσκεται στην παρουσία άλλων Ιουδαίων αδελφών. Αυτοί οι Ιουδαίοι ( Ιουδαίζοντες ) ήταν αυτοί που αντιστέκονταν στο ευαγγέλιο του αποστόλου Παύλου (τα καλά νέα της σωτηρίας σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως εθνικότητας και καταγωγής ή διαγωγής ως προς ιουδαϊκό νόμο). Από φόβο λοιπόν ως προς αυτούς τους ανθρώπους ο απόστολος Πέτρος πέφτει στην παγίδα της υποκρισίας. Το πρόβλημα όμως αυτής του της συμπεριφοράς γίνεται ακόμα μεγαλύτερο λόγο της θέσης και της εξουσίας που κατείχε στην πρώτη εκκλησία σε βαθμό μάλιστα που συμπαρέσυρε και άλλους μαζί του(13). Ο απόστολος Παύλος δεν διστάζει ούτε στιγμή αλλά ανοικτά και φανερά ( για να αποφύγει το κουτσομπολιό και την κατάκριση) καταδικάζει αυτή την συμπεριφορά του αποστόλου Πέτρου. Δεν αναφέρεται πως αντέδρασε ο απόστολος γιατί ο έλεγχος του αποστόλου Παύλου δεν είχε στόχο την καταδίκη ή την ταπείνωση των ανθρώπων αλλά την αμαρτία της υποκρισίας. Αυτό που αναφέρεται είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη! Όλοι ανεξαιρέτως ( Ιουδαίοι και εθνικοί ) έχουν ανάγκη την σωτηρία που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός σε όσους με εμπιστοσύνη αφήσουν τα βάρη, τα λάθη και τις αδυναμίες τους επάνω του. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να βλέπουμε την αμαρτία επιπόλαια (17-18).  Αντιθέτως,  ο νόμος του Θεού δεν μπορεί να μας καταδικάσει πια ( έχουμε πεθάνει ως προς τον νόμο) αφού ο Ιησούς πήρε την καταδίκη πάνω του όταν σταυρώθηκε στην θέση μας. Μας γλίτωσε από τον αιώνιο πνευματικό θάνατο μακριά από τον Θεό τον οποίο αντικατάστησε με την αληθινή ζωή και ελευθερία όταν δια μέσω του Αγίου Πνεύματος έρχεται να κατοικήσει μέσα στις καρδιές αυτών που τον εμπιστεύονται για την σωτηρία της ψυχής τους. Το πιστό λοιπόν παιδί του Θεού βασανίζεται όταν παίζει με την αμαρτία και το ψέμα γιατί το Άγιο Πνεύμα του Θεού μέσα του δεν μπορεί να συγκατοικεί με την αμαρτία. Όταν όμως πέσει σε αμαρτία η πεποίθηση της αγάπης και του ελέους με τα οποία τον πλαισιώνει ο ουράνιος πατέρας τον βοηθάν να σηκωθεί στα πόδια του και να συνεχίσει να ζει την αληθινή ζωή και την ελευθερία που του χάρισε ο Θεός. Άν όμως η πεποίθηση του και η πίστη του στηρίζονται στα καλή του διαγωγή ως προς τον νόμο του Θεού κάθε φορά που αμαρτάνει θα δυσκολεύεται να δεχτεί την αγάπη και το έλεος που τόσο απλόχερα του προσφέρει ο Θεός.