Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη - Προς Γαλάτας επιστολή κεφάλαιο 4

 Ελευθερία | Πραγματική ελευθερία

Ένα βασιλόπουλο σε νηπιακή ηλικία δεν είναι σε θέση που να απολαμβάνει και να εξασκεί τα δικαιώματα του θρόνου. Καθώς μεγαλώνει μέ τους καλύτερους δασκάλους και παιδαγωγούς πρέπει να συμμορφώνεται με τις οδηγίες και τις εντολές τους και η βασιλεία ακόμα δεν του ανήκει γιατί δεν έχει στεφθεί βασιλιάς. Όταν όμως μεγαλώσει έρχεται η ώρα της στέψης- τότε το βασίλειο είναι δικό του, τότε είναι ελεύθερος να διηκήσει τότε αποκτά πραγματική εξουσία. Παρόμοια εικόνα είναι αυτή του ανθρώπου ως προς την σχέση του με τον νόμο και την βασιλεία του Θεού. Ο Θεός χάρισε στους ανθρώπους  ουράνια βασιλεία, απίστευτη επουράνια κληρονομιά. Η αμαρτία του ανθρώπου όμως ανάγκασε τον Θεό να τον βάλει κάτω από τον παιδαγωγό νόμο. Ο νόμος του Θεού δείχνει στον άνθρωπο την αγιότητα του Θεού ( ποιός πραγματικά είναι ο Θεός ) και τον οδηγεί να παραδοθεί στην χάρη και το έλεος της αγάπης του Θεού προς σωτηρία. Ο νόμος όμως δεν του χαρίζει την βασιλεία, δεν του χαρίζει το στέμμα. Αυτό του το χάρισε ο ίδιος ο Θεός. Όταν λοιπόν ήρθε ο καιρός που ο Θεός όρισε για ελευθερία του ανθρώπου από τον παιδαγωγό νόμο και για την στέψη του ως παιδί του ζωντανού Θεού ( νόμιμος κληρονόμος της βασιλείας ) έστειλε ο Θεός τον Ιησού Χριστό να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τον νόμο (να πληρώσει το τίμημα του νόμου). Η ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι ημέρα της στέψης - η ημέρα ελευθερίας  από τον παιδαγωγό νόμο. Ο άνθρωπος πλέον μπορεί να απολαμβάνει την αγάπη του Θεού επίσημα πλέον ως παιδί και νόμιμος κληρονόμος του Θεού.

Αφού τόσο περιγραφικά ο απόστολος Παύλος περιγράφει την νέα θέση που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο ρωτάει τους παραλήπτες της προς γαλάτας επιστολή " πως είναι δυνατό κάποιος που τον έχουν στέψει βασιλιά ( παιδί του ζωντανού Θεού) να θέλει να γυρίσει πίσω στον καιρό που ήταν υπό εκπαίδευση κάτω από τον νόμο " - Αυτό πολύ επιεικώς θα το χαρακτήριζε κανείς ανώριμο!

Πραγματική Ελευθερία = Πραγματική πίστη

Ο απόστολος Παύλος λοιπόν δεν διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομα τους, ακόμα και αν αυτό θα έκανε κάποιους να του εναντιωθούν(16). Τους θυμίζει ότι έκαναν ένα καλό ξεκίνημα στην πίστη αλλά τους αποδοκιμάζει για την λανθασμένη πεποίθηση τους στον νομικισμός και την θρησκοληψία. Πόσους ανθρώπους αλήθεια απωθεί από την πραγματική χριστιανική πίστη ο νομικισμός και η θρησκοληψία. Πολλοί είναι αυτοί στον κόσμο σήμερα που με αφορμή το λανθασμένο παράδειγμα πολλών χριστιανών έχουν συσχετίσει την πίστη στον Θεό με την θρησκοληψία και τον νομικισμό με αποτέλεσμα να απωθούνται από την γνήσια πίστη στον αληθινό Θεό.

Ελευθερία - Πεποίθηση στην αγάπη του Θεού

(21-28) Για να ενισχύσει περαιτέρω την θέση του ο απόστολος Παύλος επαναφέρει στο προσκήνιο το παράδειγμα του πατριάρχη Αβραάμ, αυτού που ανέκαθεν θεωρείτε πατέρας της πίστης. Ο Πατριάρχης Αβραάμ ήταν ένας άνθρωπος που έζησε πριν ακόμη θεσπιστεί ο Μωσαϊκός νόμος, ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη και πίστη προς τον Θεό. Σ' αυτόν τον άνθρωπο ο Θεός υποσχέθηκε ενώ η γυναίκα του ήταν στείρα και δεν μπορούσε να γεννήσει παιδιά. Ο Αβραάμ στάθηκε πιστός στην υπόσχεση για πολλά χρόνια περιμένοντας υπομονετικά. Όταν η Σάρρα πλέον είχε ξεπεράσει την ηλικία της τεκνογονίας ζήτησε από τον άντρα της Αβραάμ να συνευρεθεί με την δούλη της Άγαρ με σκοπό να της χαρίσει το παιδί που η ίδια δεν μπορούσε να κάνει. Ο Αβραάμ προσπάθησε τότε να " βοηθήσει " τον Θεό να εκπληρώσει την υπόσχεση του και παρασυρόμενος από την Σάρρα δέχτηκε να συνευρεθεί με την Άγαρ η οποία και γέννησε ένα αγόρι. Αλλά ο Θεός δεν χρειάζεται βοήθεια για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που δίνει. Η αμφιβολία του Αβραάμ σ' αυτή την περίπτωση έχει αλληγορική σημασία. Το παιδί της δούλης Άγαρ συμβολίζει τους ανθρώπους που επιλέγουν τον νομικισμό και την θρησκοληψία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν με τις δυνάμεις τους να εκπληρώσουν την υπόσχεση του Θεού για σωτηρία αλλά ούτε και να αποκτήσουν μια θέση στην οικογένεια του Θεού. Αντιθέτως το παιδί της υπόσχεσης που ήρθε στην ζωή του Αβραάμ όταν αυτός και η γυναίκα του πλέον ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να αποκτήσουν παιδιά συμβολίζει τους ανθρώπους που παραδίδονται στο έλεος και την χάρη του Θεού, σ' αυτούς που αναγνωρίζουν την απύθμενη αγάπη του και έχουν πεποίθηση σ' αυτήν για να τους σώσει. Αυτοί οι άνθρωποι λαμβάνουν ΔΩΡΕΑΝ και όχι για κάτι που οι ίδιοι τους κατάφεραν την σωτηρία και την υιοθεσία του Θεού.

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη - Προς Γαλάτας επιστολή κεφάλαιο 3

Αγάπη χωρίς σύνορα | Αγάπη χωρίς όρους 

Όταν ένα πιστό παιδί του Θεού που δέχτηκε την αγάπη χωρίς όρους του Θεού, την χάρη και το έλεος του  μαζί την αληθινή ζωή και την ελευθερία που χαρίζει ο Θεός επιστρέφει στην θρησκοληψία και τον νομικισμό αυτό φαντάζει σαν μωρία ( δηλαδή χαζομάρα στην καθομιλουμένη). Κάτι που μόνο ο Θεός μπορούσε να κάνει γιατί ο άνθρωπος δεν μπορούσε με τίποτα να υπακούσει τον νόμο δεν μπορεί και πάλι ο άνθρωπος να προσπαθεί να το κάνει.  Κάτι που ήδη έγινε από τον Ιησού Χριστό πάνω στον σταυρό δεν μπορεί να ξαναγίνει.  Πως αλήθεια παρασυρόμαστε τόσο εύκολα καμιά φορά από τον νομικισμό και την θρησκοληψία ώστε να νομίζουμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε την σωτηρία και την αγάπη του Θεού με τα έργα και την πνευματική μας απόδοση. Η αγάπη του Θεού είναι δωρεάν όπως ακριβώς ένας καλός πατέρας αγαπά το παιδί του απλά επειδή είναι παιδί του ( αγάπη χωρίς όρους ) και απολαμβάνει να του χαρίζει πλούσια δώρα όχι επειδή τα αξίζει αλλά απλά επειδή χαίρεται να ζει γεμάτο χαρά και να προοδεύει.

Εκείνος που έχει πεποίθηση πάνω στην πνευματική του απόδοση σε σχέση με τον νόμο αυτόματα βάζει τον εαυτό του κάτω από την κατάρα του νόμου. Ο νόμος καταδικάζει αυτόν που δεν τον τηρεί ! Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Ιησούς Χριστός πεθαίνει για μας μέσω της σταυρικής θυσίας  γιατί για την τότε εποχή θεωρείτο επικατάρατος αυτός που πέθαινε με σταυρικό θάνατο(10). Με άλλα λόγια ο Ιησούς Χριστός πήρε την δίκαιη κατάρα  του νόμου που θα έπρεπε να πέσει πάνω σε κάθε αμαρτωλό επάνω του. ¨Όλα αυτά έγιναν για να ανοίξει ο δρόμος για κάθε αμαρτωλό ( ανεξάρτητα εθνικότητας, θέσης και ικανοτήτων ) προς μια ζωντανή σχέση με τον άγιο ( ξεχωριστό και αψεγάδιαστο) Θεό(14). Αυτή στ’ αλήθεια είναι αγάπη χωρίς σύνορα. 

Η αγάπη χωρίς σύνορα του Θεού για μας

Ο Θεός υποσχέθηκε σωτηρία και ευλογία στο σπέρμα του Αβραάμ πολλά χρόνια πριν ( 430) δοθεί ο Μωσαϊκός νόμος στο εβραϊκό έθνος. Συμπεραίνει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος πως η υπόσχεση του Θεού δεν δόθηκε στον Αβραάμ γιατί ήταν υπάκουος στον νόμο ( αφού τότε δεν υπήρχε ο νόμος ) αλλά του δόθηκε γιατί ο Αβραάμ εμπιστεύτηκε την καλοσύνη την χάρη και το έλεος του Θεού. Ο Μωσαϊκός νόμος λοιπόν ο οποίος ήρθε 430 χρόνια μετά δεν ήρθε για να καταργήσει την υπόσχεση του Θεού ( αφού οι υποσχέσεις του Θεού είναι αμετάκλητες) αλλά για να δείξει στους ανθρώπους πως χρειάζεται να εμπιστευτούν τον Θεό ακριβώς όπως και ο Αβραάμ(15-18). Ο νόμος λοιπόν απλά μας δείχνει πόσο άγιος και αψεγάδιαστος είναι ο Θεός και πως δεν μπορούμε με όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες μας να τον τηρήσουμε. Για να πλησιάσουμε τον Θεό χρειάζεται να εμπιστευτούμε την αγάπη το έλεος και την χάρη του.Όλοι αμαρτήσαμε ως προς τον άγιο νόμο του Θεού και όλοι χρειαζόμαστε την Πίστη στο σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε τον Θεό(22). 

Ο νόμος του Θεού για πολλά χρόνια είχε τον ρόλο του παιδαγωγού που έδειχνε σε όλους τους ανθρώπους την ανάγκη για ταπείνωση και επιστροφή στον Θεό. Έδειχνε και δείχνει την αγιότητα του Θεού, αγιότητα που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να πλησιάσει με τις προσπάθειες και ικανότητες του. Αν ο άνθρωπος καταλάβει αυτή την σπουδαία αλήθεια τότε θα σηκώσει τα χέρια ψιλά και θα παραδοθεί με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες του στον Θεό της αγάπης πιστεύοντας πως αυτός είναι ικανός να τον ελευθερώσει και να τον φέρει κοντά του. Αυτή η αγάπη ήταν που οδήγησε τον Ιησού Χριστό, τον μονάκριβο γιο του Θεού πάνω στον σταυρό ώστε καθ' ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει την ανάγκη του για τον Θεό να μπορεί ελεύθερα πλέον να τον πλησιάσει.

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη - Προς Γαλάτας επιστολή κεφάλαιο 2

Η Ιεραποστολή του Αποστόλου Παύλου και η Πρώτη Εκκλησία.

Στο δεύτερο κεφάλαιο της προς Γαλάτας επιστολής ο Απόστολος Παύλος συνεχίζει με την δική του προσωπική εμπειρία ενάντια στην θρησκοληψία και τον νομικισμό. Βασικό γνώρισμα της θρησκοληψίας και του νομικισμού είναι η δίψα για ανθρώπινη δόξα και αναγνώριση. Ο Απόστολος Παύλος διακήρυξε στο προηγούμενο κεφάλαιο πως ο Ιησούς Χριστός τον ελευθέρωσε απο αυτή την ματαιότητα όταν του αποκάλυψε πως το πραγματικό νόημα της ζωής το βρίσκει κανείς όταν αποδεχτεί την αγάπη, την δόξα και την αναγνώριση που του χαρίζει ο Θεός.

Παρόλο όμως που φροντίζει επιμελώς να μένει μακρυά από την δίψα για ανθρώπινη δόξα και αναγνώριση κάνει τον εαυτό του υπόλογο σε άλλους πνευματικούς ανθρώπους για να εξετάσει την γνησιότητα των έργων του. Δεν αποκόπτει τον εαυτό του από την εκκλησία, αλλά αντιθέτως επιδιώκει (οδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα) να πάρει την έγκριση και την επιβεβαίωση της εκκλησίας για το έργο που ήξερε πως του είχε αναθέσει ο Θεός. Ο Θεός ευοδώνει το ταπεινό και ντόμπρο Πνεύμα με το οποίο ο Απόστολος Παύλος εργάζεται και παρ όλες τους διωγμούς και τους πολέμους με τους νομικιστές που κατάφεραν να διεισδύσουν στην εκκλησία, το έργο του (το κήρυγμα για το ευαγγέλιο της αγάπης προς όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως εθνικότητας)  αναγνωρίζεται και γίνεται φανερά αποδεκτό από τους ηγέτες της τότε εκκλησίας(1-5). Μάλιστα οι θεωρούμενοι στυλοβάτες της τότε εκκλησίας οδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα στηρίζουν έμπρακτα το έργο που ο Απόστολος Παύλος έκανε δίνοντας του για βοηθό και συνοδό του τον Απόστολο Βαρνάβα. Όταν λοιπόν ο απόστολος Παύλος παίρνει την ευλογία της εκκλησίας για το έργο και την αποστολή που του είχε αναθέσει ο Θεός ανοίγονται μπροστά του νέες ευκαιρίες και νέα ανανεωμένη δύναμη για να συνεχίσει το έργο του (6-10).

Η ιεραποστολή του Αποστόλου Παύλου σε αντίθεση με το παράδειγμα του αποστόλου Πέτρου

Τι γίνεται όμως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εξουσία. Ο απόστολος Πέτρος ήταν άνθρωπος εξουσίας στην πρώτη εκκλησία, ένας από τους στυλοβάτες θα έλεγε κανείς. Ο λόγος του Θεού όμως μας διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, ακόμα και αυτοί σε θέσεις εξουσίας και δύναμης δεν  παύουν να είναι άνθρωποι με λάθη και αδυναμίες. Βλέπουμε λοιπόν τον απόστολο Παύλο να έρχεται αντιμέτωπος με μια πράξη υποκρισίας από ένα σημαντικό στέλεχος της πρώτης εκκλησίας. Ο απόστολος Πέτρος δεν καταδέχεται την παρουσία των εθνικών χριστιανών ( αυτών που γίνονταν χριστιανοί από τα υπόλοιπα έθνη εκτός των ιουδαίων) όταν βρίσκεται στην παρουσία άλλων Ιουδαίων αδελφών. Αυτοί οι Ιουδαίοι ( Ιουδαίζοντες ) ήταν αυτοί που αντιστέκονταν στο ευαγγέλιο του αποστόλου Παύλου (τα καλά νέα της σωτηρίας σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως εθνικότητας και καταγωγής ή διαγωγής ως προς ιουδαϊκό νόμο). Από φόβο λοιπόν ως προς αυτούς τους ανθρώπους ο απόστολος Πέτρος πέφτει στην παγίδα της υποκρισίας. Το πρόβλημα όμως αυτής του της συμπεριφοράς γίνεται ακόμα μεγαλύτερο λόγο της θέσης και της εξουσίας που κατείχε στην πρώτη εκκλησία σε βαθμό μάλιστα που συμπαρέσυρε και άλλους μαζί του(13). Ο απόστολος Παύλος δεν διστάζει ούτε στιγμή αλλά ανοικτά και φανερά ( για να αποφύγει το κουτσομπολιό και την κατάκριση) καταδικάζει αυτή την συμπεριφορά του αποστόλου Πέτρου. Δεν αναφέρεται πως αντέδρασε ο απόστολος γιατί ο έλεγχος του αποστόλου Παύλου δεν είχε στόχο την καταδίκη ή την ταπείνωση των ανθρώπων αλλά την αμαρτία της υποκρισίας. Αυτό που αναφέρεται είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη! Όλοι ανεξαιρέτως ( Ιουδαίοι και εθνικοί ) έχουν ανάγκη την σωτηρία που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός σε όσους με εμπιστοσύνη αφήσουν τα βάρη, τα λάθη και τις αδυναμίες τους επάνω του. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να βλέπουμε την αμαρτία επιπόλαια (17-18).  Αντιθέτως,  ο νόμος του Θεού δεν μπορεί να μας καταδικάσει πια ( έχουμε πεθάνει ως προς τον νόμο) αφού ο Ιησούς πήρε την καταδίκη πάνω του όταν σταυρώθηκε στην θέση μας. Μας γλίτωσε από τον αιώνιο πνευματικό θάνατο μακριά από τον Θεό τον οποίο αντικατάστησε με την αληθινή ζωή και ελευθερία όταν δια μέσω του Αγίου Πνεύματος έρχεται να κατοικήσει μέσα στις καρδιές αυτών που τον εμπιστεύονται για την σωτηρία της ψυχής τους. Το πιστό λοιπόν παιδί του Θεού βασανίζεται όταν παίζει με την αμαρτία και το ψέμα γιατί το Άγιο Πνεύμα του Θεού μέσα του δεν μπορεί να συγκατοικεί με την αμαρτία. Όταν όμως πέσει σε αμαρτία η πεποίθηση της αγάπης και του ελέους με τα οποία τον πλαισιώνει ο ουράνιος πατέρας τον βοηθάν να σηκωθεί στα πόδια του και να συνεχίσει να ζει την αληθινή ζωή και την ελευθερία που του χάρισε ο Θεός. Άν όμως η πεποίθηση του και η πίστη του στηρίζονται στα καλή του διαγωγή ως προς τον νόμο του Θεού κάθε φορά που αμαρτάνει θα δυσκολεύεται να δεχτεί την αγάπη και το έλεος που τόσο απλόχερα του προσφέρει ο Θεός.

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη - Προς Γαλάτας επιστολή κεφάλαιο 1

Ιεραποστολή πρέπει να είναι Θεία αποστολή

Είναι πραγματικά θαυμάσιο να χαίρεσαι αυτό που είσαι και με το αυτό που εργάζεσαι.  Αυτό φυσικά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είσαι για τους άλλους ούτε με αυτό που σου αναθέτουν να κάνεις. Για να χαίρεσαι αυτό που πραγματικά είσαι πρέπει να αντλείς το είναι σου και την αποστολή σου από τον Θεό του σύμπαντος. Ο Απόστολος Παύλος αναγνώρισε το κάλεσμα του και με χαρά έγινε και έκανε αυτό που ο Θεός όρισε γι' αυτόν.(1)

Αληθινή θρησκεία δεν είναι νομικισμός

Τι είναι αυτό που δίνει ειρήνη στο πιστό παρά η βεβαιότητα πως ο Ιησούς Χριστός τον έχει ελευθερώσει από την αμαρτία και τον διάβολο.(3-4) Μέσα στις εκκλησίες τις Γαλατίας διείσδυσαν κάποιοι νομικιστές, θρησκόληπτοι Ιουδαίοι οι οποίοι ασπάστηκαν την χριστιανοσύνη αλλά δεν ήταν έτοιμοι να αφήσουν τον Μωσαϊκό νόμο τις εντολές και τις παραδόσεις. Αυτοί λοιπόν δίδασκαν πως η πίστη στον Ιησού Χριστό πρέπει να συνδυάζεται με εφαρμογή του Μωσαϊκού νόμου συμπεριλαμβανομένου και της περιτομής για τους χριστιανούς από τα έθνη ( δηλαδή αυτούς που δεν ήταν Ιουδαίοι). Αυτό φυσικά ερχόταν σε αντίθεση με το πραγματικό ευαγγέλιο ( καλά νέα). Ο Ιησούς Χριστός δεν ήρθε να προσθέσει ηθική στον ήδη υπάρχων νόμο αλλά να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την καταδίκη του νόμου. Τα καλά νέα ( ευαγγέλιο) είναι ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ακολουθεί ιεροτελεστίες και παραδόσεις αλλά ούτε και να ελπίζει στην καλή του απόδοση για να δικαιωθεί μπροστά στον Θεό. Αυτό το ανέλαβε ο Ιησούς Χριστός πάνω στον σταυρό ώστε κάθε πιστός να μπορεί ανεξάρτητα απο τα έργα του να πλησιάσει τον Θεό και να έχει μια ξεχωριστή και μοναδική σχέση μαζί του. Το ευαγγέλιο που κήρυτταν οι Ιουδαίζοντες ήταν ένα άλλο ευαγγέλιο πολύ επικίνδυνο για την εκκλησία. Αν πιστεύουμε στα έργα μας και τις προσπάθειες μας για την δικαίωση μας παύουμε να πιστεύουμε σ' αυτό που ο Χριστός έκανε για μας.

Ο Απόστολος Παύλος λοιπόν χωρίς κανένα ενδοιασμό δεν διστάζει να αντικρούσει τα επιχειρήματα αυτής την νέας διδαχής. Δεν διστάζει γιατί πιστεύει πως είναι υπόλογος πρώτα στον Θεό γι' αυτό που είναι και πιστεύει. Το ευαγγέλιο το οποίο δίδασκε δεν ήταν δικό του ώστε να δεχτεί κάποιον συμβιβασμό ή αλλαγή αλλά του το είχε εμπιστευτεί ο ίδιος ο Θεός. (11-12)

Ο απόστολος Παύλος- Η εμπειρία του με την ψεύτικη Θρησκεία και η απελευθέρωση του απ' αυτήν.

Υποστηρίζει την θέση του μέσα από την δική του προσωπική εμπειρία με την θρησκοληψία και τον νομικισμό. Ο ίδιος του, πριν γνωρίσει την χάρη και το έλεος του Χριστού ήταν ένας Φαρισαίος με τα όλα του. Νομικιστής αφιερωμένος στις παραδόσεις και τις ιεροτελεστίες, φανατικός με το δόγμα του Ιουδαϊκού νόμου σε βαθμό που ήταν ένας από τους πρωτοστάτες των πρώτων διωγμών ενάντια των χριστιανών (13-15). Υπάρχει όμως ένα δυνατό ΑΛΛΑ στην ζωή του… Αλλά όταν ο Θεός θέλησε να του αποκαλύψει την αγάπη του Ιησού Χριστού……ένα αλλά αποκάλυψη στην ζωή του που μετέτρεψε την θρησκόληπτη καρδιά του σε μια καρδιά ταπεινή γεμάτη αγάπη και εκζήτηση για τον Θεό. Αφήνει ανθρωπίνως τα πάντα ( την φαρισαϊκή του καριέρα ) και αφιερώνετε στην ειλικρινή αναζήτηση του Θεού και προσπαθεί να το κάνει ανεπηρέαστος από ανθρώπους καθώς αντιλαμβάνεται ότι εκείνος που είναι δυνατός να αλλάξει και να μεταμορφώσει την πέτρινη του καρδιά σε μια καρδιά που κτυπά με αγάπη και πάθος για τον Θεό δεν είναι κανένας άλλος παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός. Οι σπουδαιότεροι θρησκευτικοί ηγέτης και διδάσκαλοι δεν μπορούν να καυχηθούν ότι μπορούν να αλλάξουν ή να μεταμορφώσουν ανθρώπινες καρδιές…αυτό είναι ένα έργο που ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Κύριο των δυνάμεων τον Θεός της αληθινής αγάπης και του ελέους. Το αποτέλεσμα; Μία αλλαγμένη ζωή που δεν μπορούν παρά να προσέξουν και να αναγνωρίσουν οι συνάνθρωποι μας και αυτοί που κρατάνε την πίστη δεν μπορούν παρά να δοξάσουν τον Θεό για το θαύμα της αλλαγής που κάνει μέσα στις ανθρώπινες καρδιές.

 Σημερινό ανάγνωσμα από την  Καινή διαθήκη: Προς Ρωμαίους 7:14-8:8

Ο Χριστιανός και η επιλογή του να ακολουθήσει το Πνεύμα αντί την σάρκα.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι ο νόμος του Θεού είναι καλός αλλά έγινε αφορμή για να έρθει η  καταδίκη και ο θάνατος στην ζωή του ανθρώπου. Κάθε άνθρωπος κουβαλά μέσα του την αμαρτωλή φύση του ( σάρκα ) η οποία τον ωθεί στην ανυπακοή σε αυτά που ο νόμος του Θεού λέει. Από την άλλη το πνεύμα του ανθρώπου αναζητεί τον δημιουργό του, αυτόν που του χαρίζει νόημα ζωής.  Η ελευθερία που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο τον αφήνει να διαλέξει την σάρκα ή το πνεύμα στην ζωή του. Η επιλογή που κάνει ο χριστιανός είναι σαφώς αυτή που του προσφέρει το Πνεύμα επιλογή που του χαρίζει νέα ζωή με τον Θεό.

Ο Χριστιανός με το Πνεύμα παλεύει την σάρκα. 

Όμως ο χριστιανός δεν απαλλάσσεται από την σάρκα του όταν κάνει την επιλογή να ακολουθήσει το Πνεύμα του Θεού στην ζωή του. Η αμαρτωλή φύση κατοικεί ακόμα μέσα του και προσπαθεί να τον παρασύρει στην παλιά του ζωή καθώς αντιμάχεται με το Πνεύμα του Θεού μέσα του. Η σάρκα  συνεχίζει να ενεργεί μέσα στην ζωή του πιστού όταν αυτός ξεχνά ότι είναι νεκρός ως προς την αμαρτία. Ο χριστιανός τότε αντί να βλέπει στην δύναμη του Θεού βλέπει στην δύναμη της αμαρτίας που ενεργείται στον κόσμο γύρω του ( που δεν έχουν πιστέψει στον Θεό) και παρασύρεται στην ανυπακοή που του προσφέρει. Θέλει τότε να κάνει το σωστό αλλά βλέπει μέσα του την δύναμη της αμαρτίας να εξουσιάζει την θέληση του και να τον ωθεί στην ανυπακοή που τόσο μισεί. Τότε νοιώθει ταλαίπωρος, δυστυχισμένος και εγκλωβισμένος στην αμαρτία και τον θάνατο. 

Ο Χριστιανός παίρνει δύναμη που του δίνει ο Ιησούς Χριστός ενάντια στην σάρκα.

Η σάρκα και το πνεύμα αντιμάχονται μέσα στον άνθρωπο και ο πιστός καθώς αγωνίζεται καλά κάνει να αναγνωρίζει την δύναμη του Θεού μέσα του όπως αυτή του την χάρισε ο Ιησούς Χριστός.  Πρέπει λοιπόν ο χριστιανός να αναγνωρίσει ότι κανένας δεν μπορεί να κατακρίνει το πιστό παιδί του Θεού αυτόν που δεν περπατά με την αμαρτωλή φύση του αλλά με το Πνεύμα. Αν στο περπάτημα του όμως εξαπατηθεί και παραδοθεί στην αμαρτωλή φύση του τότε ο διάβολος παίρνει αφορμή να τον κατηγορήσει ( αφορμή που στην ουσία δεν έχει γιατί την τιμωρία της αμαρτίας μας την σήκωσε ήδη πάνω του ο Ιησούς Χριστός). Τότε ο διάβολος καταφέρνει να του κλέψει το περπάτημα του μαζί με τον Θεό κάτι που σαφώς στεναχωρεί αφάνταστα τον Θεό.

Σημερινό ανάγνωσμα από την  Καινή διαθήκη: Προς Ρωμαίους 7:1-13

Ο Χριστιανός ο νόμος του Θεού και η αμαρτία

Ο απόστολος Παύλος προσπαθεί μέσα από ένα ζωντανό παράδειγμα της καθημερινότητας να βοηθήσει έτσι ώστε ο χριστιανός να καταλάβει την θέση που του χάρισε ο Θεός σε σχέση με την αμαρτία και τον νόμο. Ο νόμος του Θεού δεν μπορεί να εφαρμοστεί πάνω στους νεκρούς! Αν λοιπόν ο χριστιανός είναι νεκρός ως προς την αμαρτία ( ο Ιησούς Χριστός πέθανε στην θέση του) τότε ο νόμος του Θεού και η καταδίκη του επάνω στην αμαρτία δεν μπορούν να πέσουν του. Ο νόμος του Θεού ορίζει πως μια γυναίκα που ο άνδρας της είναι νεκρός έχει την ελευθερία να ξανά παντρευτεί  με άλλον. Με παρόμοιο τρόπο η αμαρτία πέθανε ώστε ο χριστιανός να έχει ελευθερία όπως ορίζει ο νόμος του Θεού να παντρευτεί αυτόν που τόσο απλόχερα του πρόσφερε την αγάπη και την λύτρωση – τον Ιησού Χριστό. Ο Χριστιανός αφήσε λοιπόν την παλιά του σχέση με την αμαρτία η η οποία οδηγούσε στον θάνατο και ξεκινήσε μια νέα σχέση αγάπης και αφοσίωσης που του χάρισε ο Ιησούς Χριστός. Αυτή η νέα σχέση δεν βασίζεται πάνω στον νόμο αλλά έχει θεμέλιο της την αγάπη ( το νέο πνεύμα).

Ο νόμος του Θεού, ο διάβολος και ο θάνατος.

Ο νόμος του Θεού δείχνει τον χαραχτήρα του Θεού ( άγιος και δίκαιος ). Αυτός ήταν ο λόγος που ο Θεός έδωσε τον νόμο του στους ανθρώπους. Ο διάβολος όμως έπρεπε και πάλι να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα να κάνει, δηλαδή να διαβάλει την αλήθεια και τον σκοπό του Θεού. Με αφορμή τον νόμο λοιπόν ο διάβολος έσπειρε μέσα στις καρδιές των ανθρώπων την επιθυμία να κάνουν αυτό που υ απαγόρευε ο νόμος του Θεού. Η παράδωση του ανθρώπου στην επιθυμία αυτή ( εξασκώντας την  ελευθερία που του χάρισε ο Θεός) γέννησε την αμαρτία που αποτέλεσμα είχε να απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό ( θάνατος). Ο νόμος του Θεού δεν άλλαξε με την ανυπακοή του ανθρώπου αλλά συνεχίζει να είναι άγιος και δίκαιος όπως αυτόν που τον θέσπισε. Ο Θεός λοιπόν δεν μπορούσε να ακυρώσει τον νόμο που ο ίδιος θέσπισε αλλά έπρεπε να βρει την λύση με την οποία θα εφάρμοζε τον νόμο εναντίον του ανθρώπου ( δικαιοσύνη Θεού ) αλλά συνάμα να επαναφέρει  τον άνθρωπο πίσω κοντά του ( νέα ζωή) 

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 6:1-23

Ο διάβολος διαβάλει την αγάπη του Θεού

Απο το προηγούμενο κεφάλαιο συμπεράναμε ότι ο Θεός παίρνει την αμαρτία μας και τις αδυναμίες μας και τις μετατρέπει σε ευλογίες και δύναμη. Αυτή την ένδοξη δικήρυξη μπορεί ο εχθρός της ψυχής ( διάβολος ) να την διαβάλει. Κάποιος λοιπόν μπορεί με αφορμή το μεγαλείο της αγάπης του Θεού στην ζωή του να αρχίσει να βλέπει την αμαρτία του ελαφριά. «Αν η αμρτία μου φανερώνει με δύναμη την αγάπη του Θεού στην ζωη μου τότε γιατί να μην αμαρτάνω;» σκέφτεται. Ο απόστολος Παύλος καταδικάζει αυτή την σκέψη και την στάση καρδιάς που δημιουργεί. Ο πιστός πέθανε ως προς την αμαρτία. Όταν η καταδίκη της αμαρτίας μας έπεσε πάνω στον Χριστό αυτός πέθανε στην θέση μας. Η αμαρτία έχασε το όπλο της ενάντια σε κάθε ανθρώπο που με πίστην δέχεται το έργο που ο Ιησούς Χριστός έκανε γι’ αυτόν. 

Νεκρός για την αμαρτία

Ο  Ιησούς Χριστός πέθανε στην θέση μας ουσιαστικά ακυρώνοντας την καταδίκη που ο θάνατος και η αμαρτία έφερε στην ζωή μας. Η βάπτιση του πιστού υποδηλώνει την  αντικατάσταση αυτή που ο Ιησούς Χριστός έκανε. Πλέον η αμαρτία όταν βλέπει ένα πιστό παιδί του Θεού δεν μπορεί να τον καταδικάσει. Ο θάνατος έπαψε να είναι όπλο της αμαρτίας εναντίον μας αφού για την αμαρτία είμαστε ήδη νεκροί. Αν λοιπόν είμαστε νεκροί προς την αμαρτία γιατί να επιτρέψουμε την αμαρτία να κυριεύσει ξανά την ζωή μας; Προσοχή λοιπόν! Ο Ιησούς Χριστός δεν πέθανε για χάρη μας ώστε να μπορούμε πια να αμαρτάνουμε ελεύθερα αλλά για να περπατήσουμε ελεύθεροι και λυτρωμένοι από το κακό σε μια νέα ζωή. Αυτός είναι ο πραγματικός προορισμός του ανθρώπου. 

Προορισμός του ανθρώπου | Αγώνας ενάντια στην Αμαρτία

 Κάθε πιστό παιδί του Θεού οφείλει να βλέπει τον εαυτό του νεκρό ως προς την αμαρτία  και προορισμένο σε μια ένδοξη και αναστημένη ζωή μαζί με τον Θεό ( βλέπε περισσότερα ‘ ο προορισμός του ανθρώπου ‘).  Δυστυχώς σήμερα πολλοί χριστιανοί ζουν μέσα στην αυτολύπηση και την μιζέρια αγνοώντας την μεγάλη νίκη που τους χάρισε ο Ιησούς Χριστός πάνω στην αμαρτία. Έχουν παρατήσει τον πνευματικό τους αγώνα πιστεύοντας πως η δύναμη της αμαρτίας υπερβαίνει των δυνάμεων τους. Μπροστά σε τέτοιες σκέψεις το πιστό παιδί του Θεού πρέπει να δηλώνει « είμαι νεκρός ως προς την αμαρτία και με την ανάσταση του ο Ιησούς Χριστός  μου χάρισε νέα ζωή ελεύθερη από την καταδίκη του εχθρού». Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πιστός είναι αναμάρτητος αλλά ότι δεν είναι πλέον κάτω από την καταδίκη της αμαρτίας του. Αν δεν πάρουμε το έργο που έκανε ο Ιησούς Χριστός για μας στα σοβαρά ( νομίζοντας ότι μπορούμε να  αφήνουμε την αμαρτία ανεξέλεγκτη στην ζωή μας) τότε ξεφεύγουμε από τον προορισμό μας ( προορισμός του ανθρώπου ) και αναβιώνουμε την ζωή του θανάτου ( παλιού μας εαυτού). Αν όμως  στην ελευθερία που ο Ιησούς Χριστός μας χάρισε από την αμαρτία υποταχτούμε στην αγάπη του Θεού αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία και το κακό το αποτέλεσμα θα είναι αιώνια ζωή ( προορισμός του ανθρώπου).

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 5:6-21

Ελπίδα στην Θεική αγάπη που χαρίζει δικαιοσύνη Θεού

Η ελπίδα λοιπόν πάνω στην οποία χτίζει ο πιστός χριστιανός βασίζεται πάνω στην απίθμενη αγάπη του Θεού.  Η ελπίδα μας δέν βρίσκεται στα  καλά έργα που καταφέραμε, ούτε επειδή κάναμε λιγότερες αμαρτίες απο άλλους. Η ελπίδα μας δεν βρίσκεται στο ότι για τους άλλους είμαστε πνευματικοί ......ΟΧΙ..... Η ελπίδα μας βασίζεται στην αγάπη του Θεού,τέτοια αγάπη που ενώ εμείς ακόμα ζούσαμε μέσα στην αμαρτία και στα λάθη αυτός πήρε την τιμωρία που οι αμαρτίες μας άξιζαν.  Κάποιος που αγωνίζεται για κάτι καλό μπορεί με αυτοθυσία να φτάσει σε εκείνο το σπουδαίο επίπεδο αγάπης που είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει ακόμα και τον θάνατο γι’ αυτό που πιστεύει. Ο Θεός όμως δεν είδε τα καλά έργα μας, δεν είδε ακόμα την μετάνοια μας και την αλλαγή μας όταν αποφάσισε να πεθάνει για μας επάνω στον σταυρό. Αυτή η αγάπη δεν είναι απλα ηρωική, είναι υπέρλογη, είναι ακατανίκητη, είναι Θεική. Αν ο Θεός λοιπόν αποφάσισε να μας αγαπήσει σε τέτοιο βαθμό ( Θεική αγάπη ) χαρίζοντας μας δικαιοσύνη Θεού μπορούμε να είμαστε σίγουροι καθώς τον εμπιστευόμαστε πως θα καλυψει τις αμαρτίες μας και θα μας σώσει απο την κόλαση ( οτιδήποτε είναι μακριά απο τον Θεό).

Η Θεική αγάπη επουλώνει τις πληγές της αμαρτιας

Ο πιστός χριστιανός λοιπόν μπορεί να έχει καύχηση, όχι στα έργα του , όχι στην δύναμη του, όχι στην καλοσύνη του αλλά στην Θεική αγάπη το έργο και την δύναμη του Θεού στην ζωή του. Πόσο όμορφα αλήθεια ο Θεός παίρνει τις πληγές της  αμαρτίας μας και τις μετατρέπει σε σημάδια αγάπης. Με την αμαρτία του Αδάμ βασίλευσε ο θάνατος και η κατάκριση σε όλους τους ανθρώπους ( πρωτοπατορικό αμάρτημα). Ο Ιησούς Χριστός όμως με τον θάνατο του έκανε να υπερπερισεύσει η χάρη και η αγάπη του Θεού σε πολλούς ανθρώπους. Οι πληγές της αμαρτίας όχι μονο επουλώθηκαν και έκλεισαν μια για πάντα (αφού η ποινή που επέβαλλε ο νόμος πληρώθηκε και στον άνθρωπο δόθηκε δικαιοσύνη Θεού ) αλλά μετατράπηκαν σε σημάδια αγάπης και χάρης που χάρισαν επουράνιες ευλογίες και δόξα Θεού σε κάθε πιστό. Η αμαρτία και το όπλο της, ο θάνατος, έδωσαν την θέση τους στην χάρη ( πλούσιες ευλογίες και δοξα Θεού στον άνθρωπο παρόλο που δεν το αξίζει ) που όπλο της πιά έχει την δικαιοσύνη Θεού που χαρίζει ο Θεός σε κάθε πιστό.  

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 4:13-5:5

Η επαγγελία που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ 

Ο απόστολος Παύλος συνεχίζει τα επιχειρήματα του σχετικά με την δικαιοσύνη του Θεού δια πίστεως κάνοντας αναφορά στην επαγγελία ( υπόσχεση  ) του Θεού στον Αβραάμ. Αν η επαγγελία αυτή εξαρτιόταν από την αγιοσύνη του Αβραάμ με βάση τα έργα του τότε δεν θα εκπληρωνόταν  (14) και η πίστη του Αβραάμ στον Θεό δεν θα είχε αξία. Ο Αβραάμ πήρε από πολύ νωρίς την επαγγελία του Θεού στην ζωή του που του έλεγε ότι θα γινόταν κληρονόμος του κόσμου. Όταν αυτή η επαγγελία έγινε από τον Θεό στον Αβραάμ αυτός δεν είχε παιδιά και η γυναίκα του ήταν στείρα.  Ο Αβραάμ στάθηκε με πίστη στην επαγγελία γνωρίζοντας πως ο Θεός είναι υπεράνω των οποιωνδήποτε εμποδίων και προβλημάτων αντιμετώπιζε. Ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί στον λόγο του Θεού ήξερε ότι μπορεί να τον εμπιστευτεί ( ΠΙΣΤΗ ) και έτσι δεν έχασε την ελπίδα του.

Ο Αβραάμ προσπαθεί με τα έργα του να κερδίσει την επαγγελία

Όλα τα έργα του όμως του Αβραάμ δεν ήταν άγια! Αναφέρεται λοιπόν μέσα στην Παλαιά διαθήκη ότι καθώς η υπόσχεση του Θεού καθυστερούσε στην ζωή του έπεσε στην παγίδα να προσπαθήσει με τις δικές του σκέψεις και λύσεις να την διεκδικήσει. Άφησε λοιπόν την γυναίκα του Σάρα να τον παρασύρει να κοιμηθεί με την δούλη της ώστε του χαριστεί ο κληρονόμος που του υποσχέθηκε ο Θεός. Όταν όμως ο Θεός δίνει μια υπόσχεση δεν χρειάζεται την δική μας βοήθεια. Αν εμείς λοιπόν προσπαθούμε με δικά μας μέσα να βοηθήσουμε τον Θεό να εκπληρώσει την υπόσχεση του στην ζωή μας τότε παρασυρόμαστε στην αμαρτία.  Ο Θεός όμως δεν έμεινε στο λάθος του Αβραάμ, ούτε αθέτησε την υπόσχεση που του έδωσε επειδή ο Αβραάμ έκανε λάθος.  Όχι η υπόσχεση που του έδωσε δεν καταργήθηκε γιατί δεν ήταν συνδεδεμένη με τα καλά έργα του Αβραάμ αλλά με την ειλικρινή πίστη και αγάπη του για τον Θεό. 

Ο Θεός μένει πιστός | Η πίστη χαρίζει δικαιοσύνη Θεού

Επαναλαμβάνει λοιπόν ο Θεός την επαγγελία του στον Αβραάμ μετά το λάθος που έκανε με την δούλη της Σάρας Άγαρ. Ο Αβραάμ τότε ενώ ήταν περίπου εκατόν χρόνων και ενώ το δικό του σώμα και αυτό της γυναίκας του θεωρούνταν νεκρά από άποψη γονιμότητας πίστεψε εκ νέου την  επαγγελία του Θεού.  Η πίστη υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική υπερβαίνει τις ανθρώπινες θεωρίες και την  επιστήμη. Πίστη είναι να μην κοιτάς στα δικά σου λάθη και αδυναμίες αλλά στην δύναμη, αγιότητα και αγάπη του Θεού. Ο Αβραάμ με πίστη άφησε την ανθρώπινη λογική κατά μέρος, αψήφησε την ανθρώπινη γνώμη ακόμα και το ίδιο του το σώμα γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι υπεράνω. Εντέλει ο Αβραάμ αποκτά τον πολυπόθητη επαγγελία  όπως ο Θεός όρισε στην ζωή αφού του χαρίζεται ένας γιός ( Ισαάκ ) από την στείρα και ξεπερασμένη σε ηλικία γυναίκα του Σάρα. Αυτή η έμπρακτη πίστη είναι που συγκινεί  τον Θεό ώστε να τον κάνει να χαρίσει την  δικαιοσύνη του στον πιστό Αβραάμ. Παρομοίως μια άλλη επαγγελία του Θεού στέκει για κάθε άνθρωπο που πρόθυμα θα την δεχτεί με πίστη. Η επαγγελία της σωτηρίας σ’ αυτούς που αναγνωρίζουν και εμπιστεύονται το έργο που ο Ιησούς Χριστός έκανε γι’ αυτούς. Αυτοί ακουμπούν τα βάρη της αμαρτίας τους πάνω στον σταυρό που ο Ιησούς Χριστός δέχτηκε να κουβαλήσει για χάρη τους και συνάμα εμπιστεύονται την υπέρλογη ανάσταση του από τους νεκρούς που τους χαρίζει την νίκη  επάνω στον πνευματικό θάνατο και την αιώνια ζωή.  

Υπομονή, ελπίδα και πίστη μέσα στις  θλίψεις 

Ο άνθρωπος λοιπόν που με πίστη ακουμπά τα βάρη του στον σταυρό μπορεί να ελπίζει στην δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού παραπέμπει σ’ αυτό που ο Θεός πραγματικά είναι δηλαδή τον χαραχτήρα και την υπόσταση του ( Αγάπη, Καλοσύνη, έλεος, χάρη, δικαιοσύνη).  Η ελπίδα αυτή χαρίζει μια σπουδαία καύχηση στον πιστό καύχηση στο πρόσωπο και τον χαραχτήρα του Θεό. Η καύχηση αυτή που βάση της έχει την πίστη δεν προστατεύει τον πιστό από τις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής. Μέσα όμως στις θλίψεις ο πιστός μαθαίνει την υπομονή , η υπομονή του χαρίζει δοκιμασμένο χαραχτήρα και πνευματική δύναμη που του χαρίζουν ελπίδα παρόλο που οι καταστάσεις της ζωής και οι δυσκολίες μπορεί να είναι απογοητευτικά άσχημες και ανυπόφορες. Η ελπίδα αυτή ποτέ μα ποτέ δεν απογοητεύει το πιστό παιδί του Θεού, αφού έμαθε πλέον να εμπιστεύεται και να ακουμπά στην αγάπη του.

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 4:1-12

Καλά έργα ή Πίστη; | Ο Πατριάρχης Αβραάμ

Σε αυτό το κεφάλαιο ο απόστολος Παύλος ξεκινά μια αντιπαράθεση σχετικά με τα καλά έργα και την πίστη και την σημασία τους για την δικαιοσύνη του Θεού. Ξεκινά με το παράδειγμα του Αβραάμ, τον οποίο ο λαός Ισραήλ βλέπει ως πατριάρχη πατέρα του έθνους και φέρνει παράδειγμα την ζωή, την πίστη και τα καλά έργα του. Αν ο πατριάρχης Αβραάμ έκανε καλά έργα στην ζωή του αυτά δεν του χάρισαν την δικαιοσύνη του Θεού αλλά αυτή των ανθρώπων ( δεν έχει καύχημα ενώπιον του Θεού (2)). Αντιθέτως όμως η Αγία Γραφή ξεκαθαρίζει ότι την δικαιοσύνη του ενώπιον του Θεού ο  Αβραάμ δεν την κέρδισε αλλά του δόθηκε από τον Θεό  ( Δώρο ) όταν ο Αβραάμ με πίστη δέχτηκε τον Θεό και την αγάπη του στην ζωή του. Αν η δικαιοσύνη του Θεού τού δόθηκε για τα καλά έργα του τότε δεν θα του χαριζόταν αλλά θα την έπαιρνε ως μισθό (4) όμως όπως αναφέρεται ξεκάθαρα μέσα στην Αγία Γραφή ο πατριάρχης Αβραάμ πήρε την δικαιοσύνη του Θεού επειδή με πίστη εμπιστεύτηκε στην ζωή του τον Θεό που χαρίζει  δικαιοσύνη στον ασεβή ( αμαρτωλός ). Ο αμαρτωλός παίρνει χάρισμα την δικαιοσύνη του Θεού,  δεν την πληρώνεται ( μισθό ) για  τα καλά έργα με τα οποία θα καταφέρει να αποδείξει ότι την αξίζει. Ο λόγος που ο Θεός δεν δίνει τη δικαιοσύνη του ως πληρωμή είναι γιατί τότε κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να την πάρει ( αυτό άλλωστε απέδειξε ο νόμος (Παλαιά διαθήκη)).

Οι Ψαλμοί του Δαβίδ | Μακάριοι αυτοί που τους σκεπάστηκαν οι αμαρτίες

Συνεχίζει ο απόστολος Παύλος το επιχείρημα για την δικαιοσύνη του Θεού κάνοντας αναφορά στον Δαβίδ ( ψαλμοί του Δαβίδ από την Παλαιά διαθήκη ). Μακάριοι ( δηλαδή ευτυχισμένοι) λοιπόν είναι αυτοί που τους συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες (σκεπάστηκαν οι αμαρτίες). Μακάριοι αυτοί που ο Θεός δεν τους λογαριάζει τις αμαρτίες τους ( ψαλμοί του Δαβίδ). Αυτός ο μακαρισμός του Δαβίδ θεωρεί δεδομένη την αμαρτία στον άνθρωπο και ονομάζει χαρούμενούς και ευτυχισμένους ( μακάριοι ) αυτούς που ο Θεός τους χαρίζει συγχώρεση. Πως μπορεί λοιπόν ο άνθρωπος να προσπαθεί να κερδίσει την δικαιοσύνη του Θεού ( ως μισθό ) με τα καλά έργα του ; Αν το κάνει αυτό μάλλον δεν  έχει συνειδητοποιήσει τις αμαρτίες και τα λάθη του.

Η περιτομή | Σημάδι πίστης που ο πατριάρχης Αβραάμ ακολούθησε

Ο πατριάρχης Αβραάμ πήρε την δικαιοσύνη του Θεού πριν ακόμα κάνει περιτομή στο σώμα του (10) και στην συνέχεια  η περιτομή του έγινε σφραγίδα της δικαιοσύνης που το χάρισε ο Θεός. Η περιτομή με άλλα λόγια ήταν σημάδι της υπόσχεσης του Θεού ( σφραγίδα ) να του καλύψει τις αμαρτίες του και να του χαρίσει δικαιοσύνη μπροστά του. Έγινε λοιπόν έτσι πατέρας όλων αυτών που με πίστη ακουμπούν τα βάρη τους ( αμαρτίες ) στον δίκαιο Θεό που συγχωρεί και καλύπτει τις αμαρτίες τους.