Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 3:9-31

Όλοι είμαστε αμαρτωλοί | Αμαρτία και μετάνοια! ( 9-18)

Όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί ( Ισραηλίτες και εθνικοί ). Όλοι απορρίψαμε τον Θεό διαλέγοντας την αμαρτία στην ζωή μας. Μεγαλύτερη αμαρτία για την οποία όλοι είμαστε ένοχοι είναι η περηφάνια και ο εγωισμός μας που μας κάνει να νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τον Θεό  και έτσι να μην τον  αναζητούμε. Η αμαρτία της γλώσσας και η αμαρτία στις σκέψεις είναι κάτι πολύ συχνό μέσα στην ζωή κάθε ανθρώπου(13-14) . Από τις σκέψεις και την γλώσσα μας πηγάζουν οι πράξεις μας , πράξεις που διακατέχονται από φόβο, πίκρα και στεναχώρια (15-17).  Κάνουμε μάλιστα ακόμα χειρότερη την θέση μας μπροστά στον Θεό λογαριάζοντας την αμαρτία μας ασήμαντη αμελώντας την μετάνοια και την επιστροφή στον Θεό .  Πολλές φορές ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να πιστεύει ότι δεν μπορεί να σκέφτεται να μιλά ή να πράττει διαφορετικά.  Ακούμε παραδείγματος χάριν τον εαυτό μας να λέει ‘ δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, χωρίς να το καταλάβω αγχώνομαι‘  επιτρέποντας σε ανεξέλεγκτες σκέψεις να εξουσιάζουν την ζωή μας. Αν συνειδητοποιήσουμε όμως την αμαρτία μας  και την πάρουμε στα σοβαρά τότε με φόβο Θεού (18) αλλάζουμε τις σκέψεις μας ( μετάνοια ) και με αποφασιστικότητα και πίστη διεκδικούμε την σωτηρία του Θεού. 

Ο νόμος του Θεού ( Παλαιά διαθήκη ) | Ο πραγματικός σκοπός του. (19-23)

Με τον νόμο του Θεού όπως αυτός περιγράφεται στην Παλαιά διαθήκη όλοι οι άνθρωποι γίνονται υπόλογοι στον Θεό για την αμαρτία τους. Αν όμως όλοι είμαστε αμαρτωλοί τότε όλοι είμαστε και ένοχοι, άξιοι καταδίκης μακριά από τον Θεό ( θάνατος ) . Τι γίνεται λοιπόν; Γιατί ο Θεός θέσπισε τον νόμο αφού κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να καυχηθεί ότι μπορεί να τον τηρήσει; Την απάντηση μας την δίνει το χωρίο 20 όπου αναφέρεται ότι με τον νόμο ο άνθρωπος είναι αδύνατο να σταθεί μπροστά στον δίκαιο Θεό. Ο Θεός θέλησε με τον νόμο να κάνει τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την αμαρτία του και με ταπείνωση να αναζητήσει την σωτηρία του Θεού ( μετάνοια ). Η δικαιοσύνη του Θεού ζητά την δίκαια καταδίκη των αμαρτωλών μακριά του (  που ουσιαστικά είναι ο ορισμός του θανάτου ) αλλά η αγάπη του έρχεται να ικανοποιήσει τον νόμο και την καταδίκη του μέσα από την σταυρική θυσία που ο Ιησούς Χριστός δέχτηκε να υποστεί για μας(22). 

Η σωτηρία που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός (24-26)

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί μπροστά στον Θεό αλλά ο απόστολος Παύλος μας διδάσκει εδώ πως όλοι μπορούμε να βρούμε σωτηρία και δικαίωση μπροστά στον Θεό αν επικαλεστούμε την αγάπη του όπως την φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική του θυσία. Ο Θεός λοιπόν δείχνει το μεγαλείο της δικαιοσύνης του χωρίς να αναιρέσει τον νόμο που αυτός θέσπισε! Το κάνει αυτό φανερώνοντας στους ανθρώπους το μεγαλείο της απύθμενης αγάπης του για αυτούς. Την αβάσταχτη καταδίκη του νόμου την σηκώνει ο ίδιος του μέσα από την σταυρική θυσία που ο Ιησούς Χριστός υπέστη για μας.

Συμπέρασμα | Σωτηρία με την πίστη (27-31)

Ο απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το κεφάλαιο αυτό συμπεραίνοντας ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να καυχηθεί στα έργα του ή στην δικαιοσύνη του μπροστά στον Θεό. Καμιά καταγωγή και καμιά θέση δεν μπορεί να σου χαρίσει την σωτηρία της ψυχής σου. Ο μόνος δρόμος που ο Θεός έχει ανοίξει για σωτηρία είναι αυτός της αγάπης. Αν αναγνωρίσει ο άνθρωπος στην αγάπη του Θεού όπως αυτή την φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός τότε με μετάνοια και πίστη μπορεί να διεκδικήσει την σωτηρία που ο Θεός τόσο απλόχερα χαρίζει. Ας μην γινόμαστε καχύποπτοι γιατί ο Θεός χαρίζει την σωτηρία ΔΩΡΕΑΝ, όχι! Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε την αγάπη του σε όλο της το μεγαλείο. 

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 2:25-3:8

Οι Ισραηλίτες χριστιανοί είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει με την  Παλαιά διαθήκη ( ιουδαϊκός νόμος ). Ο Ιουδαϊκός νόμος καθόριζε πολλές τελετουργίες και νόμους που έπρεπε να ακολουθούν οι πιστοί ισραηλίτες για να καθαρίζονται από την αμαρτία που τους κρατούσε  μακριά από τον Θεό. Ακολουθώντας όμως την Παλαιά διαθήκη στην οποία περιγράφεται με λεπτομέρεια ο ιουδαϊκός νόμος ήταν αδύνατο να εξιλεωθεί ο άνθρωπος για την αμαρτία του. Αυτό ακριβώς άλλωστε επιδίωκε ο Θεός να δείξει στον άνθρωπο, ότι δηλαδή η τήρηση του νόμου, κάποιων τελετών και ιεροτελεστιών δεν φτάνουν και δεν μπορούν να αποκαταστήσουν την σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Η Περιτομή για τους Ισραηλίτες

Η περιτομή ήταν ένα σύμβολο αφιέρωσης στον Θεό την οποία οι ισραηλίτες έπρεπε να κάνουν στα αρσενικά παιδιά τους την 8η ημέρα μετά την γέννηση τους . Η περιτομή ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει κάποιος ισραηλίτης όπως σήμερα με το βάπτισμα δηλώνει ο πιστός την πίστη και την υπακοή του στον Ιησού Χριστό. Οι πρώτοι χριστιανοί λοιπόν που ήταν ισραηλίτες έβλεπαν ακόμα στην περιτομή κάποια αξία που τους ξεχώριζε από τους άλλους χριστιανούς. Μάλιστα οι Ιουδαίζοντες χριστιανοί ( όπως ονομάζονταν οι ισραηλίτες χριστιανοί για τους οποίους ο  ιουδαϊκός νόμος ήταν προϋπόθεση της πίστης τους στον Χριστό ) ήθελαν να κάνουν περιτομή σ’ αυτούς που γίνονταν χριστιανοί από τα έθνη ( εθνικούς ). Ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι ο Θεός δεν ξεχωρίζει τον Ισραηλίτη χριστιανό από τον εθνικό. Αληθινή περιτομή ( αφιέρωση στον Θεό ) δεν είναι αυτή που κάνει κάποιος με την σάρκα  αλλά η περιτομή στην καρδιά. Ο Θεός βλέπει την καρδιά των ανθρώπων όχι την σάρκα τους ή την θέση τους ή την ανθρώπινη δόξα που κατέχουν για να τους κρίνει. Έτσι και εμείς σήμερα δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι το  χριστιανικό μας βάπτισμα χωρίς πίστη, αγάπη και υπακοή στον Θεό μπορεί να μας σώσει. Η Ελληνική μας καταγωγή, η ιστορία μας δεν μπορούν να μας σώσουν και να αποκαταστήσουν την σχέση μας με τον Θεό. Αυτό το έργο είναι αδύνατο να το καταφέρει άνθρωπος, γι’ αυτό άλλωστε χρειάστηκε ο Θεός να θυσιάσει τον μονάκριβο του γιο ώστε η αμαρτία μας να πέσει επάνω του και εμείς να μπορούμε με πίστη και ελπίδα να σταθούμε στην αγάπη του.

 Οι Ισραηλίτες και οι υποσχέσεις του Θεού (1-8)

Ο Θεός πάντα μένει πιστός στις υποσχέσεις του ακόμα και όταν εμείς τον απορρίπτουμε. Αυτός είναι ο χαραχτήρας του Θεού. Πάντα πιστός, πάντα γεμάτος αγάπη και έλεος. Πολλοί ισραηλίτες, γράφει ο απόστολος Παύλος, απόρριψαν το ευαγγέλιο κει έμειναν προσκολλημένοι στις παραδόσεις και τα διατάγματα που καθόριζε ο Ιουδαϊκός νόμος. Οι ισραηλίτες αυτοί προτίμησαν να ελπίζουν στον εαυτό τους και την απόδοση τους παρά στο έργο που έκανε ο Ιησούς Χριστός γι’ αυτούς πάνω στον σταυρό. Ο απόστολος Παύλος όμως ξεκαθαρίζει πως επειδή οι περισσότεροι ισραηλίτες απέρριψαν το έργο της αγάπης του Θεού ( που είναι ο Ιησούς Χριστός ) αυτό δεν σημαίνει ότι και ο Θεός τους απέρριψε. Οι ισραηλίτες δεν παύουν να είναι ο λαός που διάλεξε ο Θεός να εκπληρώσει την υπόσχεση της σωτηρίας του για τον άνθρωπο. Η ιστορία τους όπως αυτή καταγράφεται στην Παλαιά διαθήκη είναι σήμερα έμπνευση και μάθημα για όλους τους  χριστιανούς.  Ο απόστολος Παύλος λοιπόν γράφει στην επιστολή του ότι ο Θεός μένει πιστός στις υποσχέσεις του και ότι δεν τελείωσε με το σχέδιο του για τους ισραηλίτες. Η δική τους απόρριψη δείχνει το μεγαλείο του Θεού αφού με αγάπη και πίστη επιμένει στις υποσχέσεις του γι’ αυτούς.  Κάποιοι όμως αρέσκονται στο να πειράζουν τον Θεό και παίρνουν αυτό ως αφορμή για να συμπεράνουν: ‘ αν το κακό που κάνουμε φανερώνει την καλοσύνη του Θεού γιατί τότε να μην κάνουμε ελεύθερα το κακό, και γιατί να έρχεται καταδίκη επάνω μας για το κακό που κάνουμε ; “. Τέτοια ανώριμη συμπεριφορά φανερώνει τις κακές επιθυμίες αυτών που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 2:1-24

Κατάκριση και Υποκρισία (1-4)!

Η ανθρώπινη υποκρισία είναι  κάτι που ο Θεός απεχθάνεται. Κατάκριση  σημαίνει περνάω κρίση ( δηλαδή καταδικάζω ). Η υποκρισία είναι αλληλένδετη με την κατάκριση γιατί ο άνθρωπος που εξασκεί κατάκριση το κάνει χωρίς συνείδηση της δικής του αμαρτίας. Ο υποκριτής άνθρωπος  βλέπει το ξυλαράκι στο μάτι του συνανθρώπου του και παραβλέπει το δοκάρι μέσα στο δικό του μάτι. Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ακούει κανείς κάποιο άνθρωπο να καταφεύγει στην κατάκριση των άλλων με σκοπό να κρύψει τα δικά του σφάλματα και λάθη. Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει συχνά αυτή την εποχή της οικονομικής κρίσης που πολλά οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα αποκαλύπτονται.  Η δημόσια κατάκριση μεταξύ πολιτικών προσωπικοτήτων είναι συχνό φαινόμενο, υποκρισία που ο Θεός αλλά οι άνθρωποι που την αντιλαμβάνονται πραγματικά την απεχθάνονται. 

Είναι αλήθεια πως ο Θεός καθώς κάνει υπομονή με κάθε ανθρώπινη αδυναμία ( αμαρτία ) υπομένει και για τον υποκριτή άνθρωπο (4). Το πρόβλημα όμως εδώ είναι ότι η περηφάνια του ανθρώπου που καταφεύγει στην κατάκριση τον κάνει σκληρόκαρδο και συνεπώς λιγότερο δεχτικό στην φωνή του Θεού για μετάνοια και επιστροφή. Ας μην  καταφεύγουμε λοιπόν στην κατάκριση προσπαθώντας να υψώσουμε τον εαυτό μας στα μάτια των συνανθρώπων μας. Την αμαρτία πρέπει να είμαστε σε θέση να την αναγνωρίσουμε αλλά τον αμαρτωλό άνθρωπο χρειάζεται να τον βλέπουμε με συμπάθια και επιείκεια, όπως άλλωστε θέλουμε εμείς να μας βλέπει ο Θεός.  

Ανθρώπινη υπεροψία μας κρατά μακριά από τον Θεό

Ο Θεός βλέπει τα έργα μας, ξέρει την καρδιά και τις σκέψεις μας. Αν με επιμονή και υπομονή διαλέγουμε την υπακοή στην συνείδηση που ο Θεός βάζει μέσα μας τότε πράττουμε το καλό και μπορούμε να ελπίζουμε στην δίκαιη μισθαποδοσία του Θεού. Αν όμως γεμάτοι με υπεροψία και κατάκριση βλέπουμε τους εαυτούς μας δίκαιους και υπεράνω των συνανθρώπων μας (υπεροψία) τότε δεν έχουμε ανάγκη τον Θεό και διαλέγουμε να ζήσουμε μακριά του ( κόλαση ).  Ο άνθρωπος πολλές φορές δημιουργεί εικόνα για τον εαυτό του απ’ αυτά που οι άλλοι λένε και πιστεύουν γι’ αυτόν. Ο άνθρωπος τότε αποκτά την ψευδαίσθηση ότι επειδή είναι τακτικός στην εκκλησία της ενορίας του, επειδή κάνει ομιλίες ή επειδή ανήκει σε κάποια αδελφότητα αυτό τον κάνει πιο δίκαιο από τους συνανθρώπους του μπροστά στον Θεό ( υπεροψία). Με αυτή την σκέψη ο απόστολος Παύλος γράφει στους τότε χριστιανούς της Ρώμης τονίζοντας πως ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης ούτε περιορίζεται στην κρίση του από ανθρώπινους τίτλους και την ανθρώπινη δόξα. Οι τότε χριστιανοί ιουδαίοι προφανώς  πίστευαν πως υπερείχαν  απ’ αυτούς που προέρχονταν από τα υπόλοιπα έθνη (εθνικοί ) λόγο της καταγωγής και της ιστορίας τους ( υπεροψία). Άλλωστε ο Ιησούς Χριστός, ο σωτήρας του κόσμου ήταν Ιουδαίος. Στο χωρίο 11 ο απόστολος Παύλος καταδικάζει αυτή την σκέψη ανακηρύττοντας ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης αλλά βλέπει την καρδιά κάθε ανθρώπου και κατ’ επέκταση την ζωή της πίστης και της αγάπης του όταν τον κρίνει. Αυτό που περιμένει από κάθε πιστό είναι να αναγνωρίσει την αμαρτία και με μετάνοια να δηλώσει την ανάγκη του για την σωτηρία που προσφέρει ο Θεός. Αναγνωρίζοντας τότε την σωτηρία που του χάρισε ο Θεός ενώ δεν το άξιζε είναι σε θέση να δει τον συνάνθρωπο του με επιείκεια και όχι κατάκριση. 

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 1:18-32

Ο Θεός φανερώνεται με την ανθρώπινη συνείδηση και την δημιουργία (18-20)

Παρόλο που ο Θεός είναι Πνεύμα και δεν μπορεί κανείς να τον γνωρίσει μέσα στην ανθρώπινη φυσική διάσταση ( όραση, ακοή, γεύση κ.λ.π.) φανερώνεται πνευματικά με την  ανθρώπινη συνείδηση και φυσικά με την ανθρώπινη δημιουργία. Η συνείδηση υπενθυμίζει στον άνθρωπο την ανάγκη του για τον Θεό, εμπνέει φόβο Θεού και μιλάει μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο για το καλό  ( ότι δηλαδή είναι ο Θεός) και το κακό ( ότι δηλαδή δεν είναι ο Θεός). Επίσης ο αόρατος Θεός φανερώνει την δόξα του ( δηλαδή αυτό που πραγματικά είναι – δοκώ = νομίζω γι’ αυτό που πραγματικά είναι) μέσα από την δημιουργία του. Η δύναμη , η πανσοφία και η Θεότητα φανερώνονται τόσο παραστατικά μέσα στην δημιουργία που κάθε άνθρωπος ο οποίος βλέπει το θαύμα της δημιουργίας αλλά αρνείται να δεχτεί με πίστη τον Θεό και την αγάπη του είναι πραγματικά αναπολόγητος. Στην ενότητα απίστευτα θαύματα από την δημιουργία μπορείς να διαβάσεις κάποια παραδείγματα που μαρτυρούν το μεγαλείο του Θεού μέσα από την δημιουργία.

Με την ελευθερία του ο άνθρωπος επιλέγει την απόλαυση ( αμαρτία ) αντί την αγάπη του Θεού (20-32)

Ό άνθρωπος όμως μέσα την ελευθερία που του έδωσε ο Θεός διάλεξε να πνίξει την συνείδηση του και συνήθισε το μεγαλείο που η δημιουργία φανερώνει. Η καθημερινότητα και η συνήθεια μας κλέβουν το θαύμα της δημιουργίας ( την όραση, την ακοή μας, την γεύση την όσφρηση, την φύση κ.λ.π)  μέχρι να στερηθούμε κάτι και τότε να καταλάβουμε την αξία του. Η επιθυμία για το απαγορευμένο μας κάνει να πνίγουμε την συνείδηση μας για την πρόσκαιρη “απόλαυση”  που προσφέρει η αμαρτία. Τρέχει ό άνθρωπος τότε πίσω από ψεύτικες κοσμοθεωρίες με σκοπό να πνίξει την συνείδηση που του έδωσε ο Θεός και ελεύθερα να χαρεί την “απόλαυση” που η αμαρτία υπόσχεται. Αλήθεια η αμαρτία κρύβει απόλαυση αλλά αυτή είναι πρόσκαιρη και αποσκοπεί να δελεάσει τον άνθρωπο απομακρύνοντας τον από τον Θεό. Διάβασε περισσότερα για την αμαρτία και τα γνωρίσματα της μέσα από το άρθρο ‘ Ο κόσμος της Νάρνια‘. Ο Θεός λοιπόν επειδή είναι γεμάτος αγάπη ( και η αγάπη ποτέ δεν στερεί την ελευθερία του άλλου) παραδίνει τους ανθρώπους που τον απορρίπτουν στην επιθυμία της καρδιάς τους ( εδώ ο λόγος του Θεού αναφέρει μερικές απ’ αυτές (26-31)). Αυτό φυσικά ραγίζει την καρδιά του Θεού όπως η καρδιά ενός καλού πατέρα σπάει όταν βλέπει το παιδί του να καταστρέφει την ζωή του με τις επιλογές του, γι’ αυτό και ο Θεός δίνει αμέτρητες ευκαιρίες στους ανθρώπους που τον απορρίπτουν  ( μέσα από διάφορες καταστάσεις της ζωής ) να αναγνωρίσουν το λάθος ( την αμαρτία ) τους και να επιστρέψουν πίσω κοντά του.

Σημερινό ανάγνωσμα από την Καινή διαθήκη Προς Ρωμαίους 1:17

Ο απόστολος Παύλος αναγνωρίζει το κάλεσμα του και την αποστολή του από τον Θεό και την παίρνει στα σοβαρά. Αυτό που λέει ότι είναι στο πρώτο χωρίο αυτό και κάνει με τα λόγια και την ζωή του. Τα καλά νέα ( το ευαγγέλιο)  έγιναν ο σκοπός της ζωής του.

Η προφητεία για σωτηρία του ανθρώπου (2)

Η υπόσχεση για σωτηρία του ανθρώπου από τον Θεό έγινε με μια προφητεία όταν οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν ( κήπος της Εδέμ ). Λέει ο θεός στο φίδι ( διάβολος)  ‘ Μέσα από το σπέρμα της γυναικός  θα γεννηθεί  ένας σωτήρας ο οποίος θα συντρίψει την κεφαλή σου και εσύ θα του κεντήσεις την πτέρνα ‘. Μέσα από αυτή την αρχαία προφητεία δίνεται υπόσχεση για σωτηρία στο ανθρώπινο γένος ( τα καλά νέα). Με μια πρόταση του Θεού γίνεται προφητεία για το ευαγγέλιο (τα καλά νέα) για σωτηρία του ανθρώπου, προφητεία για την γέννηση του Χριστού από παρθένο ( αφού ο λόγος του Θεού μιλά για σπέρμα γυναίκας και όχι άνδρα), για  την νίκη που ο Ιησούς Χριστός θα κέρδιζε για τον άνθρωπο ενάντια στον διάβολο και τέλος προφητεία για την σταυρική Θυσία ( θα του κεντήσεις την πτέρνα).

Ο Ιησούς Χριστός εκπλήρωσε την προφητεία για σωτηρία του ανθρώπου(3-5)

Το ευαγγέλιο που ο Απόστολος Παύλος κήρυττε ήταν η εκπλήρωση αυτής της αρχαίας προφητείας. Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία, και ο άνδρας της Μαρίας ( ο Ιωσήφ ) ήταν εκ σπέρματος του Δαβίδ που ήταν μια άλλη υπόσχεση ( προφητεία ) που έδωσε ο Θεός μέσα την αγία γραφή. Ο Ιησούς Χριστός όμως δεν εκπλήρωσε μόνο ένα σωρό προφητείες από την Παλαιά διαθήκη αλλά αποδείχτηκε Υιός Θεού και σωτήρας  με την ζωή του. Έζησε μια άγια ( ξεχωριστή ) ζωή χωρίς αμαρτία, έκανε αναρίθμητα θαύματα για να βοηθήσει τους ανθρώπους και να τους οδηγήσει στην πίστη αλλά αυτό που πάνω απ’ όλα αποδεικνύει την Θεότητα του είναι η ανάσταση του. 

Απόστολος Παύλος – Η αποστολή του (6-7 & 14-17)

Αποστολή του αποστόλου Παύλου λοιπόν ήταν να κηρύξει το ευαγγέλιο και να προσκαλέσει όλους τους ανθρώπους να το δεχτούν με πίστη. Η πρόσκληση αυτή που ο Ιησούς Χριστός κάνει δια στόματος του αποστόλου Παύλου δεν είναι μόνο για τους αγίους στην Ρώμη ( της τότε εποχής) αλλά  για όλους τους ανθρώπους. Είμαστε λοιπόν προσκεκλημένοι άγιοι , προσκεκλημένοι στην χάρη ( αυτά που μας δίνει ο Θεός  χωρίς να αξίζουμε) και την ειρήνη (συμφιλίωση και στενή σχέση ) με τον Θεό. Ο απόστολος Παύλος δεν ντρέπεται για το ευαγγέλιο γιατί πίστευε πως είναι δύναμη Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου(16).  Εμείς άραγε πως νοιώθουμε όταν οι άλλοι μας κακολογούν ή μας κοροϊδεύουν για την πίστη μας στον Θεό; Μήπως αυτό μας κάνει να ντρεπόμαστε; Ας θυμόμαστε λοιπόν ότι το ευαγγέλιο έχει τρομερή δύναμη τέτοια που μπορεί να πάρει ένα καταδικασμένο αμαρτωλό και να του δώσει νέα ζωή και ας το ομολογούμε με περηφάνια και παρρησία. Η δικαιοσύνη που προσφέρει ο Θεός όπως αποκαλύπτεται μέσα στον ευαγγέλιο προσφέρεται σ’ αυτούς  που είναι πρόθυμοι να το δεχτούν με πίστη ( εκ πίστεως). Πίστη στην αγάπη που ο Ιησούς Χριστός τους χαρίζει  ( εις πίστη )  και όχι στα προσωπικά τους επιτεύγματα και αξία.

Η προς Ρωμαίους επιστολή γράφτηκε προς στους αγίους της Ρώμης γύρω στο 57 μ.Χ. Συγγραφέας της επιστολή είναι ο Απόστολος Παύλος ο οποίος έγραψε την επιστολή προς ρωμαιους κατά το τρίτο ιεραποστολικό του ταξίδι. Ο Απόστολος Παύλος είχε σφοδρή επιθυμία να επισκεφτεί τους αγίους της Ρώμης  και φαίνεται ότι η προς ρωμαίους επιστολή είχε σκοπό να προετοιμάσει την εκκλησία πριν την επίσκεψη του. Το Θέμα στην προς Ρωμαίους επιστολή είναι αναμφισβήτητα η δικαιοσύνη του πιστού και κατ’ επέκταση η δικαιοσύνη του Θεού. Ο απόστολος Παύλος ξεκινά με την διαπίστωση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί και όλοι δίκαια καταδικαστέοι από τον Θεό. Το κάνει αυτό όμως για να αποκαλύψει ότι ο Θεός μέσα στην μεγάλη του αγάπη για μας εκπληρώνει την δικαιοσύνη του ( δηλαδή την θανατική ποινή που η δικαιοσύνη του Θεού επέβαλε στον άνθρωπο) δίνοντας στον μονάκριβο του γιό την αποστολή να πάρει την δική μας ποινή επάνω του. Ο Ιησούς Χριστός αναλαμβάνει λοιπόν να εκπληρώσει την ετυμηγορία που η  δικαιοσύνη του Θεού επέβαλε στον άνθρωπο – ουσιαστικά ο Θεός αναλαμβάνει την αμαρτία μας και τις επιπτώσεις της. Ο Θεός λοιπόν άνοιξε τον δρόμο για την σωτηρία του ανθρώπου δίνοντας σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως την ευκαιρία να δεχτούν το έργο του ( με την πίστη ) και να αποκατασταθεί η σχέση τους μαζί του. Αυτό είναι υπερβολικά καλό για να είναι αληθινό αποκαλύπτοντας έτσι την υπερβολική αγάπη του Θεού για μας και το μεγαλείο της καλοσύνης του. Η πίστη λοιπόν ( δηλαδή η αποδοχή και εμπιστοσύνη ) στην αγάπη του Θεού όπως αυτή την φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός στον σταυρό  είναι το κλειδί για την σωτηρία ( αποκατάσταση της σχέση με τον Θεό ) του κάθε ανθρώπου.

Περιεχόμενα προς ρωμαίους επιστολής 

Εισαγωγή 1:1-17

Όλοι είναι αμαρτωλοί 1:18-3:20

Δικαιοσύνη του Θεού | Ο Ιησούς Χριστός αναλαμβάνει την ποινή μας 3:21-5:21

Ο Ιησούς Χριστός γίνεται η δικαιοσύνη μας 6:1-8:39

Ο Λαός Ισραήλ και η σωτηρία του Θεού 9:1 – 11:36

Πρακτικές συμβουλές | Η δικαιοσύνη που μας χάρισε ο Ιησούς Χριστός αλλάζει την ζωή μας 12:1 -15:13

Συμπεράσματα και χαιρετισμοί 15:14-16:27

Πράξεις 10:1-23

Πράξεις 10:1-23, 15/06/2013 

Σημερινή περικοπή: Πράξεις 10:1-23 ( Σχόλια με μπλε γραμματοσειρά)

Πράξεις 10

1 Κάποιος άντρας λοιπόν στην Καισάρεια με το όνομα Κορνήλιος, εκατόνταρχος από τη στρατιωτική μονάδα που καλείται Ιταλική,

2 ευσεβής και φοβούμενος το Θεό μαζί με όλο τον οίκο του, που έκανε ελεημοσύνες πολλές στο λαό και δεόταν στο Θεό διαπαντός,

3 είδε σε όραμα φανερά την ημέρα, περίπου γύρω στις τρεις η ώρα το απόγευμα, έναν άγγελο του Θεού που εισήλθε προς αυτόν και του είπε: «Κορνήλιε».

4 Εκείνος τον ατένισε και γεμάτος φόβο είπε: «Τι είναι, Κύριε;» Είπε τότε σ’ αυτόν: «Οι προσευχές σου και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν προς μνημόνευση μπροστά στο Θεό.

5 Και τώρα, στείλε άντρες στην Ιόππη και προσκάλεσε κάποιο Σίμωνα, που επικαλείται Πέτρος.

6 Αυτός φιλοξενείται στην κατοικία κάποιου Σίμωνα βυρσοδέψη, που έχει οικία δίπλα στη θάλασσα».

7 Μόλις λοιπόν έφυγε ο άγγελος που του μιλούσε, φώναξε δύο από τους υπηρέτες του και ένα στρατιώτη ευσεβή που παράμεναν κοντά του

8 και, αφού τους τα εξήγησε όλα, τους απέστειλε στην Ιόππη.

Πόσο πραγματικά επιθυμείς να γνωρίσεις την αλήθεια; Στην σημερινή μας περικοπή βλέπουμε ένα άνθρωπο που ταπεινώνεται μπροστά στον Θεό και τον ζητεί με όλη του την καρδιά. Δεν αναφέρεται ότι ο Κορνήλιος ο εκατόνταρχος είχε κάποιο πρόβλημα για το οποίο αναζητούσε τον Θεό ; Ένας άνθρωπος που τιμούσε με τα λόγια και την ζωή του τον Θεό γιατί πραγματικά πίστευε σ’ αυτόν. Ο Κορνήλιος ο εκατόνταρχος προσευχόταν στον Θεό αναζητώντας το πρόσωπο του και όχι τα χέρια του. Προσευχόταν από το πρωί μέχρι το απόγευμα γιατί ήθελε να εμβαθύνει στην αγάπη του για τον Θεό, ήθελε να τον γνωρίσει γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Ο Θεός δεν απαρνείται ποτέ μια τέτοια καρδιά που τον ζητεί. Σύντομα θα ελευθερώσει τον Κορνήλιο και την οικογένεια του χαρίζοντας του αιώνια ζωή και την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Αλήθεια, μέχρι πού μπορεί να φτάσει η δικιά μας αναζήτηση για τον Θεό;

9 Και την επόμενη ημέρα, ενώ εκείνοι οδοιπορούσαν και πλησίαζαν στην πόλη, ανέβηκε ο Πέτρος στο δώμα να προσευχηθεί γύρω στις δώδεκα η ώρα το μεσημέρι. 2Βασ. 4:33; Ματθ. 6:6;

10 Πείνασε όμως πολύ και ήθελε να γευτεί κάτι. Ενώ λοιπόν αυτοί παρασκεύαζαν το γεύμα, ήρθε πάνω του έκσταση

11 και βλέπει τον ουρανό ανοιγμένο και να κατεβαίνει κάποιο σκεύος σαν σεντόνι μεγάλο και από τις τέσσερις άκρες του να χαμηλώνει πάνω στη γη,

12 μέσα στο οποίο υπήρχαν όλα τα τετράποδα και τα ερπετά της γης και τα πετεινά του ουρανού.

13 Και ήρθε φωνή προς αυτόν: «Σήκω, Πέτρο, σφάξε και φάε».

14 Αλλά ο Πέτρος είπε: «Με κανέναν τρόπο, Κύριε, γιατί ποτέ δεν έφαγα τίποτα μολυσμένο και ακάθαρτο». Λευ. 11:4; Δευτ. 14:7;

15 Και φωνή πάλι, για δεύτερη φορά, ήρθε προς αυτόν: «Αυτά που ο Θεός καθάρισε, εσύ μην τα θεωρείς ακάθαρτα». Ματθ. 15:11; Ρωμ. 14:17; Ρωμ. 14:20; 1Τιμ. 4:4; Τίτ. 1:15;

16 Και αυτό έγινε για τρεις φορές και ευθύς αναλήφτηκε το σκεύος στον ουρανό.

17 Καθώς λοιπόν μέσα του απορούσε πολύ ο Πέτρος, τι μπορούσε να σημαίνει το όραμα που είδε, ιδού οι άντρες οι αποσταλμένοι από τον Κορνήλιο, που ρώτησαν ακριβώς για την οικία του Σίμωνα και στάθηκαν μπροστά στην πύλη.

18 Και αφού φώναξαν, ζητούσαν να μάθουν αν ο Σίμωνας που επικαλείται Πέτρος φιλοξενείται εδώ.

19 Ενώ λοιπόν ο Πέτρος αναλογιζόταν συνεχώς για το όραμα, του είπε το Πνεύμα: «Ιδού, τρεις άντρες που σε ζητούν.

20 Αλλά σήκω, κατέβα και πήγαινε μαζί τους, χωρίς καθόλου να διστάζεις, γιατί εγώ τους έχω αποστείλει». Πράξ. 15:7;

21 Κατέβηκε τότε ο Πέτρος προς τους άντρες και είπε: «Ιδού, εγώ είμαι αυτός που ζητάτε· ποια η αιτία για την οποία παρευρίσκεστε;»

22 Εκείνοι είπαν: «Ο Κορνήλιος ο εκατόνταρχος, άντρας δίκαιος και φοβούμενος το Θεό, και που μαρτυρείται έτσι από όλο το έθνος των Ιουδαίων, προστάχτηκε από έναν άγιο άγγελο να στείλει να σε προσκαλέσει στον οίκο του και να ακούσει λόγια από εσένα».

23 Αφού τους κάλεσε μέσα, λοιπόν, τους φιλοξένησε. Και την επόμενη ημέρα σηκώθηκε και εξήλθε μαζί τους, και μερικοί από τους αδελφούς που ήταν από την Ιόππη ήρθαν μαζί του.

Ο Θεός  δεν χωράει σε ανθρώπινα καλούπια. Ο απόστολος Πέτρος δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης θα ζητούσε από αυτόν να φάει απαγορευμένες τροφές. Ας μην περιορίζουμε λοιπόν τον Θεό στις συνήθειες, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Η υπακοή στο Άγιο Πνεύμα του Θεού πρέπει να υπερέχει. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης αλλά  είναι έτοιμος να σπάσει τα  ανθρώπινα δεσμά ανθρώπινων παραδόσεων και προκαταλήψεων. Η αγάπη του είναι τέτοια που έστειλε τον γιο του κάτω στην γη για να πληρώσει το τίμημα που όριζε η δικαιοσύνη του ( βάση του νόμου που ο ίδιος θέσπισε ) ενάντια στον άνθρωπο. Ας μην κρίνουμε τους συνανθρώπους μας αλλά με την ίδια αγάπη με την οποία ο Θεός μας αγάπησε ας μάθουμε και εμείς να αγαπάμε.

Πράξεις 7:1-29, 09/06/2013,  Ο πρωτομάρτυς Στέφανος

Σημερινή περικοπή: Πράξεις 7:1-29 ( Σχόλια με μπλε γραμματοσειρά)

Πράξεις 7

1 Είπε τότε ο αρχιερέας: «Άραγε έτσι έχουν αυτά;»

2 Εκείνος είπε: «Άντρες αδελφοί και πατέρες, ακούστε: Ο Θεός της δόξας φανερώθηκε στον πατέρα μας Αβραάμ, όταν ήταν στη Μεσοποταμία πριν αυτός να κατοικήσει στη Χαρράν,

3 και είπε προς αυτόν: “Έξελθε από τη γη σου και από τους συγγενείς σου, και έλα στη γη που θα σου δείξω”. Γέν. 12:1;

4 Τότε εξήλθε από τη γη των Χαλδαίων και κατοίκησε στη Χαρράν. Κι από εκεί, μετά το θάνατο του πατέρα του, τον έφερε να κατοικήσει στη γη αυτή στην οποία εσείς τώρα κατοικείτε.

5 Και δεν του έδωσε κληρονομιά σ’ αυτήν ούτε βήμα ποδιού, αλλά υποσχέθηκε να τη δώσει προς κατάκτηση σ’ αυτόνκαι στους απογόνους του μετά από αυτόν, αν και αυτός δεν είχε παιδί. Γέν. 12:7; Γέν. 13:15;

6 Μίλησε λοιπόν έτσι ο Θεός: “Οι απόγονοί του θα είναι πάροικοι σε γη ξένη και θα τους υποδουλώσουν και θα τους κακομεταχειριστούν τετρακόσια έτη. Γέν. 15:13; Γέν. 15:16; Έξ. 12:40; Γαλ. 3:17;

7 Και το έθνος στο οποίο θα υπηρετήσουν ως δούλοι θα το κρίνω εγώ”, ο Θεός είπε, “και μετά από αυτά θα εξέλθουν και θα με λατρέψουν στον τόπο τούτο”. Γέν. 15:16; Έξ. 3:12;

8 Και του έδωσε μια διαθήκη περιτομής. Και έτσι γέννησε τον Ισαάκ και τον περιέταμε την ημέρα την όγδοη, και ο Ισαάκ τον Ιακώβ, και ο Ιακώβ τους δώδεκα πατριάρχες. Γέν. 17:10; Γέν. 21:2; Γέν. 25:24; Γέν. 29:32; Γέν. 30:5; Γέν. 35:23;

9 Και οι πατριάρχες, επειδή ζήλεψαν τον Ιωσήφ, τον πούλησαν στην Αίγυπτο. Αλλά ήταν ο Θεός μαζί του Γέν. 37:4; Γέν. 37:28; Ψαλ. 105:17;

10 και τον ελευθέρωσε από όλες τις θλίψεις του και του έδωσε χάρη και σοφία απέναντι στο Φαραώ, το βασιλιά της Αιγύπτου, και τον κατάστησε ηγεμόνα πάνω στην Αίγυπτο και πάνω σε όλο τον οίκο του. Γέν. 41:40;

11 Ήρθε τότε λιμός σε όλη την Αίγυπτο και τη Χαναάν και θλίψη μεγάλη, και δεν έβρισκαν τροφές να χορτάσουν οι πατέρες μας. Γέν. 41:54; Ψαλ. 105:16;

12 Όταν άκουσε λοιπόν ο Ιακώβ πως υπήρχαν τροφές από σιτάρι στην Αίγυπτο, απέστειλε έξω τους πατέρες μας την πρώτη φορά. Γέν. 42:1;

13 Και τη δεύτερη φορά γνωρίστηκε ο Ιωσήφ στους αδελφούς του και έγινε φανερό στο Φαραώ το γένος του Ιωσήφ. Γέν. 45:4;

14 Απέστειλε τότε ο Ιωσήφ και κάλεσε κοντά του τον Ιακώβ τον πατέρα του και όλους τους συγγενείς του, εβδομήντα πέντε ψυχές.

15 Και κατέβηκε ο Ιακώβ στην Αίγυπτο, και πέθανε αυτός και οι πατέρες μας, Γέν. 46:5; Γέν. 49:33;

16 και μετατέθηκαν στη Συχέμ και τέθηκαν στο μνήμα που αγόρασε ο Αβραάμ πληρώνονταςτην τιμή με άργυρο από τους γιους του Εμμώρ στη Συχέμ. Γέν. 23:16; Γέν. 50:13; Έξ. 13:19; Ιησ. 24:32;

17 Καθώς λοιπόν πλησίαζε ο χρόνος της υπόσχεσης που υποσχέθηκε ο Θεός στον Αβραάμ, αυξήθηκε ο λαός και πλήθυνε στην Αίγυπτο Έξ. 1:7; Ψαλ. 105:24;

18 μέχρις ότου σηκώθηκε άλλος βασιλιάς στην Αίγυπτο που δεν ήξερε τον Ιωσήφ.

19 Αυτός σοφίστηκε δόλια κατά του γένους μας και κακομεταχειρίστηκε τους πατέρες μας, για να αφήνουν τα βρέφη τους έκθετα, ώστε να μη διατηρούνται στη ζωή.

20 Κατ’ αυτόν τον καιρό γεννήθηκε ο Μωυσής και ήταν όμορφος για το Θεό. Αυτός ανατράφηκε τρεις μήνες στον οίκο του πατέρα του Έξ. 2:2; Έξ. 6:20; Αρ. 26:59; 1Χρ. 23:13; Εβρ. 11:23;

21 και, όταν τον άφησαν έκθετο, τον ανάλαβε η θυγατέρα του Φαραώ και τον ανάθρεψε για τον εαυτό της σαν γιο.

22 Και εκπαιδεύτηκε ο Μωυσής σε όλη τη σοφία των Αιγυπτίων, και ήταν δυνατός στα λόγια και τα έργα του.

23 Και καθώς συμπληρωνόταν σ’ αυτόν το τεσσαρακοστό έτος του χρόνου της ηλικίας του, ανέβηκε στην καρδιά του να επισκεφτεί τους αδελφούς του, τους γιους Ισραήλ. Έξ. 2:11;

24 Και όταν είδε κάποιον να αδικείται, αμύνθηκε και έκανε εκδίκηση στον καταπονεμένο και χτύπησε θανάσιμα τον Αιγύπτιο. Έξ. 2:11;

25 Νόμιζε, λοιπόν, πως κατάλαβαν οι αδελφοί του ότι ο Θεός με το χέρι του θα δώσει σωτηρία σ’ αυτούς· εκείνοι δεν κατάλαβαν.

26 Και την επόμενη ημέρα φανερώθηκε σ’ αυτούς, ενώ μάχονταν μεταξύ τους, και προσπαθούσε να τους συμφιλιώσει προς ειρήνη και είπε: “Άντρες, είστε αδελφοί· γιατί αδικείτε ο ένας τον άλλο”; Έξ. 2:13;

27 Αλλά εκείνος που αδικούσε τον πλησίον του τον απώθησε και είπε: Ποιος σε κατάστησε άρχοντα και δικαστή πάνω μας; Έξ. 2:14; Ματθ. 21:23; Πράξ. 4:7; Πράξ. 7:35;

28 Μήπως εσύ θέλεις να με σκοτώσεις με τον τρόπο που σκότωσες χτες τον Αιγύπτιο;

29 Έφυγε τότε ο Μωυσής εξαιτίας αυτού του λόγου που ειπώθηκε και έγινε πάροικος στη γη Μαδιάμ όπου γέννησε δυο γιους.

Σε μια απολογία ο κατηγορούμενος θα προσπαθήσει με διάφορους τρόπους και επιχειρήματα να υποστηρίξει την αθωότητα του. Αν μάλιστα στο δικαστήριο δεν υπάρχει κανένας μάρτυρας ή δικηγόρος υπεράσπισης τότε δεν μένει άλλη επιλογή στον κατηγορούμενο παρά να προσπαθήσει να τα βρει με αυτούς που τον κατηγορούν. Ο πρωτομάρτυς Στέφανος πλήρης με Πνεύμα Άγιο είχε ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου και έτσι μπορούσε να σταθεί μπροστά σ’ αυτό το αφιλόξενο δικαστήριο με μοναδικό του μέλημα να λάμψει η αλήθεια και να δοθεί ένδοξη μαρτυρία στον Θεό.  Τον κατηγορούσαν ότι έλεγε άσχημα λόγια για τον Μωυσή και τον Θεό και έτσι με βάση τον λόγο του Θεού με και με λεπτομέρεια ξεκινά την ιστορία του λαού Ισραήλ από τον Αβραάμ και φτάνει μέχρι τον Μωυσή παραθέτοντας με σαφήνεια τα γεγονότα και θέλοντας να καταλήξει στα  εξής συμπεράσματα:

Πρωτομάρτυρασ Στέφανοσ – συμπεράσματα μέσα από την απολογία του

Ο Θεός είναι πιστός στις υποσχέσεις του. Ο πρωτομάρτυρασ Στέφανοσ  εξηγεί πως η Ιστορία του λαού Ισραήλ βασίστηκε πάνω στην πίστη του πατριάρχη Αβραάμ και εξελίχτηκε επακριβώς μέσα στους αιώνες βάση των προφητικών υποσχέσεων του Θεού όπως αυτές δόθηκαν στον Αβραάμ.  Ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ ένα παιδί ενώ αυτός και η γυναίκα του παρέμεναν άτεκνοι μέχρι τα βαθιά γηρατειά τους , ότι  οι απόγονοι αυτού του παιδιού θα υποδουλωθούν από τους Αιγύπτιους για 400 χρόνια και μετά ο Θεός θα τους ελευθερώσει με θαυματουργικό τρόπο για να  κληρονομούσαν την γη Χαναάν (την γη στην οποία ο Θεός κάλεσε τον πατριάρχη Αβραάμ). Όλες αυτές οι υποσχέσεις εκπληρώθηκαν μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν επιβεβαιώνοντας ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο της ανθρώπινης ιστορίας και ότι μένει πραγματικά πιστός στις υποσχέσεις του.

Τα δικά μας λάθη και αδυναμίες δεν μπορούν να εμποδίσουν τα σχέδια του Θεού. Βλέπουμε μέσα στην ιστορία του λαού Ισραήλ όπως περιγραμματικά περιγράφει ο πρωτομάρτυρασ Στέφανοσ ότι οι ανθρώπινες αδυναμίες και λάθη όχι μόνο δεν εμποδίζουν τα σχέδια του Θεού αλλά ο Θεός τα χρησιμοποιεί για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του. Η ζήλια των αδελφιών του Ιωσήφ που οδήγησε  στην υποδούλωση, φυλάκιση και ταλαιπωρία του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, ο λιμός στην Αίγυπτο και σε όλη την γη Χαναάν, ο διωγμός του λαού Ισραήλ στην Αίγυπτο αφού πέθανε ο Ιωσήφ  έγιναν αιτία να εκπληρωθεί ο λόγος του Θεού που έλεγε ότι ο λαός Ισραήλ θα πήγαινε σε ξένη γη για 400 χρόνια. Και ενώ ο Μωυσής σωστά αναγνώρισε το κάλεσμα του να ηγηθεί της απελευθέρωσης του λαού Ισραήλ επιλέγει να το κάνει με λάθος τρόπο και σε λάθος χρόνο. Αυτό όμως δεν αλλάζει τα σχέδια του Θεού που χρησιμοποίησε τον διωγμό του Μωυσή στην έρημο για να τον προετοιμάσει για το μεγάλο έργο που του ανάθεσε.

Ο άνθρωπος επανειλημμένα απορρίπτει τον Θεό αλλά ο Θεός παραμένει πιστός στην αγάπη και τις υποσχέσεις του. Βλέπουμε στην συνέχει ο πρωτομάρτυς Στέφανος να περιγράφει ιστορικά την αποτυχία των πνευματικών ηγετών του Ιουδαϊκού έθνους να αναγνωρίσουν την αλήθεια του Θεού. Ο Μωυσής στον οποίο οι κατήγοροι του είχαν την πεποίθηση τους ήταν ένας αληθινός προφήτης τον οποίο οι αντίστοιχοι ηγέτες της εποχής επανειλημμένα  αμφισβητούσαν και χλεύαζαν. Οι Φαρισαίοι λοιπόν  επαναλάμβαναν την ιστορία με τον διωγμό και την έχθρα τους ενάντια στην εκκλησία του Χριστού. Παρόλο που η πλειοψηφία των ανθρώπων και οι αυτοί που αντιπροσωπεύουν την ανθρώπινη εξουσία και την δύναμη απορρίπτουν την αλήθεια ο Θεός δεν αλλάζει. Ο Θεός  ήταν, είναι και θα είναι ΑΓΑΠΗ. Παρόλο που ο άνθρωπος γίνεται θεληματικά σκληροτράχηλος και άπιστος ο Θεός παραμένει πιστός.  Αλλά ακόμα και αν μέσα από την ανθρώπινη ιστορία ο άνθρωπος επιλέξει να δώσει δόξα στον Θεό υπακούοντας τον ( π.χ. ανοικοδόμηση του ναού ) αυτό δεν ωφελεί τον Θεό σε τίποτα και δεν αλλάζει τον χαραχτήρα του ( δεν μας αγαπά δηλαδή γι’ αυτό τον λόγο περισσότερο). Όχι, αν κάνουμε κάτι καλό, αν είμαστε υπάκουοι ή αν ακολουθούμε την αλήθεια αυτό ωφελεί μόνο εμάς και τους συνανθρώπους μας καθώς εμείς αλλάζουμε και μοιάζουμε περισσότερο στον Θεό.

Πράξεις 5:1-42, 07/06/2013 ( Σχόλια με μπλε γραμματοσειρά)

Ανανίας και Σαπφείρα | Το λάθος κίνητρο

1 Κάποιος άντρας, όμως, με το όνομα Ανανίας, μαζί με τη Σαπφείρα τη γυναίκα του πούλησε ένα κτήμα

2 και παρακράτησε χρήματα από την τιμή, ενώ μαζί του το γνώριζε και η γυναίκα του και, αφού έφερε ένα μέρος των χρημάτων, το έθεσε δίπλα στα πόδια των αποστόλων.

3 Είπε τότε ο Πέτρος: «Ανανία, γιατί γέμισε ο Σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Πνεύμα το Άγιο και να παρακρατήσεις μέρος από την τιμή του χωραφιού;

4 Ενώ έμενε απούλητο, δεν έμενε σ’ εσένα, και όταν πουλήθηκε, δεν ήταν στη δική σου εξουσία; Γιατί έβαλες στην καρδιά σου το πράγμα αυτό; Δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στο Θεό!»

5 Ακούγοντας λοιπόν ο Ανανίας τους λόγους αυτούς, έπεσε και ξεψύχησε, και έγινε φόβος μεγάλος σε όλους όσοι άκουγαν.

6 Σηκώθηκαν τότε οι νεότεροι και τον συμμάζεψαν σ’ ένα σεντόνι και, αφού τον έφεραν έξω, τον έθαψαν.

7 Πέρασε, λοιπόν, ένα διάστημα περίπου τριών ωρών και εισήλθε η γυναίκα του, μη γνωρίζοντας το γεγονός.

8 Απεύθυνε τότε προς αυτήν το λόγο ο Πέτρος: «Πες μου, αν για τόσο αποδώσατε το χωράφι;» Εκείνη είπε: «Ναι, για τόσο».

9 Τότε ο Πέτρος είπε προς αυτή: «Γιατί συμφωνήθηκε από εσάς να πειράξετε το Πνεύμα του ΚΥΡΙΟΥ; Ιδού, τα πόδια αυτών που έθαψαν τον άντρα σου είναι μπροστά στη θύρα και θα σε φέρουν έξω».

10 Έπεσε τότε αμέσως μπροστά στα πόδια του και ξεψύχησε. Εισήλθαν λοιπόν οι νεαροί και τη βρήκαν νεκρή και, αφού την έφεραν έξω, την έθαψαν κοντά στον άντρα της.

11 Και έγινε φόβος μεγάλος σε όλη την εκκλησία και σε όλους όσοι άκουγαν αυτά.

Ποιο ήταν το κίνητρο με το οποίο ενέργησαν ο Ανανίας και Σαπφείρα; Κανένας δεν τους εξανάγκαζε να πουλήσουν την περιουσία τους και να την αφιερώσουν στην εκκλησία. Τι ήταν αυτό που τους έκανε όμως να το κάνουν αφού στην ουσία ήθελαν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους. Οι Ανανίας και Σαπφείρα παρασύρθηκαν από την περηφάνια και την δίψα για την ανθρώπινη δόξα ( showoff ). Πούλησαν την περιουσία τους όχι για να βοηθήσουν πραγματικά τους χριστιανούς αδελφούς τους αλλά για να κερδίσουν την δόξα και την υπόληψη τους. Είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα που η περηφάνια μας στήνει γιατί όλοι θέλουμε να είμαστε αγαπητοί και αποδεχτοί. Αν όμως αντλούμε την δόξα και την υπόληψη μας από τον Θεό τότε η περηφάνεια και η ανθρωπαρέσκεια δεν μπορούν να μας αγγίξουν. Τότε είμαστε πραγματικά ελεύθεροι να ζήσουμε αυτό που πιστεύουμε να δεχτούμε αυτό που είμαστε και να ατενίσουμε σ’ αυτό που ο Θεός έχει ετοιμάσει για τον καθ’ ένα μας. Οι Ανανίας και Σαπφείρα έκανα κάτι που πολλοί σήμερα δεν θα έκαναν για την εκκλησία αλλά το έκαναν με λάθος κίνητρο και αυτό ο Θεός θέλησε να το κάνει μάθημα προς αποφυγή στην εκκλησία που ζούσαν οι πρώτοι χριστιανοί.

Οι πρώτοι Χριστιανοί | πρώτη εκκλησία

12 Και με τα χέρια των αποστόλων γίνονταν σημεία και τέρατα πολλά μέσα στο λαό. Και ήταν όλοι ομόψυχα στη στοά του Σολομώντα, Μάρκ. 16:17; Πράξ. 2:43;

13 ενώ από τους υπόλοιπους κανείς δεν τολμούσε να προσκολλάται σ’ αυτούς, αλλά όμως τους μεγάλυνε ο λαός.

14 Και περισσότερα πλήθη αντρών και γυναικών, πιστεύοντας, προσθέτονταν στον ΚΥΡΙΟ,

15 ώστε και στις πλατείες να φέρνουν έξω τους ασθενείς και να τους θέτουν πάνω σε φορεία και σε κρεβάτια, ώστε, ερχόμενος ο Πέτρος, έστω και η σκιά του να επισκιάσει κάποιον από αυτούς.

16 Συναθροιζόταν, μάλιστα, και το πλήθος των πόλεων που ήταν γύρω από την Ιερουσαλήμ, φέρνοντας ασθενείς και όσους ενοχλούνταν από πνεύματα ακάθαρτα, οι οποίοι θεραπεύονταν όλοι. Μάρκ. 16:17; Πράξ. 8:7; Πράξ. 16:18; Πράξ. 19:12;

Οι πρώτοι Χριστιανοί ζούσαν μια μεγάλη αναζωπύρωση. Σε αυτή την πνευματική αναζωπύρωση δεν έλειπαν οι διωγμοί αλλά αυτό έκανε την πρώτη εκκλησία ακόμα πιο δυνατή. Το Άγιο Πνεύμα ενεργούσε μεγάλα θαύματα και σημεία που μαρτυρούσαν την αλήθεια για την πίστη που είχε η πρώτη εκκλησία. Η όλη εικόνα για την πρώτη εκκλησία φαίνεται να δείχνει την πρώτη χαρά και τον ενθουσιασμό που βιώνει καθ’ ένα που πιστεύει στον Χριστό και δέχεται την αγάπη της σταυρικής θυσίας και την νίκη της ανάστασης του. 

Οι πρώτοι Χριστιανοί - Διωγμός

17 Σηκώθηκε τότε ο αρχιερέας και όλοι όσοι ήταν μαζί του, που είναι η αίρεση των Σαδδουκαίων, γέμισαν από ζήλια

18 και έβαλαν τα χέρια πάνω στους αποστόλους και τους έθεσαν σε επιτήρηση στη φυλακή δημοσίως.

19 Άγγελος όμως ΚΥΡΙΟΥ κατά τη διάρκεια της νύχτας άνοιξε τις θύρες της φυλακής, τους έβγαλε έξω και είπε: Πράξ. 12:7; Πράξ. 16:26;

20 «Πηγαίνετε και, αφού σταθείτε, μιλάτε μέσα στο ναό στο λαό όλα τα λόγια της ζωής αυτής».

21 Όταν το άκουσαν, λοιπόν, εισήλθαν περίπου κατά τον όρθρο στο ναό και δίδασκαν. Παρουσιάστηκε τότε ο αρχιερέας και όσοι ήταν μαζί του και συγκάλεσαν το συνέδριο και όλη τη γερουσία των γιων του Ισραήλ και απέστειλαν στη φυλακή για να τους φέρουν.

22 Οι υπηρέτες που ήρθαν, όμως, δεν τους βρήκαν στη φυλακή. Επέστρεψαν τότε και ανάγγειλαν,

23 λέγοντας: «Τη φυλακή τη βρήκαμε κλεισμένη με κάθε ασφάλεια και τους φύλακες να έχουν σταθεί μπροστά στις θύρες. Όταν ανοίξαμε, όμως, κανέναν δε βρήκαμε μέσα».

24 Μόλις λοιπόν άκουσαν τους λόγους αυτούς ο στρατηγός του ναού και οι αρχιερείς, απορούσαν με αμηχανία γι’ αυτούς, και σκέφτονταν τι μπορούσε να ήταν αυτό.

25 Παρουσιάστηκε τότε κάποιος και τους ανάγγειλε: «Ιδού, οι άντρες που θέσατε στη φυλακή, έχουν σταθεί στο ναό και διδάσκουν το λαό».

26 Τότε πήγε ο στρατηγός μαζί με τους υπηρέτες και τους οδήγησε όχι με βία, γιατί φοβούνταν το λαό, να μη λιθοβολιστούν. Ματθ. 21:26; Πράξ. 4:21;

27 Τους οδήγησαν τότε και τους έστησαν μέσα στο συνέδριο. Και τους ρώτησε ο αρχιερέας:

28 «Δε σας δώσαμε αυστηρή διαταγή να μη διδάσκετε στο όνομα αυτό; Και ιδού, έχετε γεμίσει την Ιερουσαλήμ από τη διδαχή σας και θέλετε να φέρετε πάνω μας το αίμα του ανθρώπου αυτού». Πράξ. 4:18;

Βλέπε σχόλια : διωγμός και δυσκολίες της ζωής στη χθεσινή περικοπή.

Οι πρώτοι χριστιανοί - Μαρτυρία

29 Αποκρίθηκε τότε ο Πέτρος και οι απόστολοι και είπαν: «Πρέπει να πειθαρχεί κανείς στο Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Πράξ. 4:19;

30 Ο Θεός των πατέρων μας έγειρε τον Ιησού, τον οποίο εσείς πιάσατε και σκοτώσατε, αφού τον κρεμάσατε πάνω σε ξύλο. Δευτ. 21:23; Πράξ. 3:15; Πράξ. 10:39; Πράξ. 13:29; 1Πέτ. 2:24;

31 Αυτόν ο Θεός ύψωσε αρχηγό και σωτήρα με το δεξί του χέρι, για να δώσει μετάνοια στο λαό Ισραήλ και άφεση αμαρτιών. Πράξ. 2:33; Πράξ. 3:15; Φιλ. 2:9;

32 Και εμείς είμαστε μάρτυρες των λόγων τούτων και το Πνεύμα το Άγιο που έδωσε ο Θεός σ’ εκείνους που πειθαρχούν σ’ αυτόν». Ιωάν. 15:27; Πράξ. 2:4;

33 Εκείνοι, όταν άκουσαν, κατακόβονταν από αγανάκτηση μέσα τους και ήθελαν να τους σκοτώσουν.

34 Σηκώθηκε τότε κάποιος Φαρισαίος στο συνέδριο με το όνομα Γαμαλιήλ, νομοδιδάσκαλος που τον τιμούσε όλος ο λαός, και διέταξε να βγάλουν έξω για λίγο τους ανθρώπους,

35 και είπε προς αυτούς: «Άντρες Ισραηλίτες, προσέχετε τους εαυτούς σας σχετικά με τους ανθρώπους αυτούς, τι μέλλετε να πράττετε.

36 Γιατί πριν από αυτές τις ημέρες σηκώθηκε ο Θευδάς λέγοντας πως ο εαυτός του είναι κάποιος, στον οποίο προσκολλήθηκε ένας αριθμός αντρών περίπου τετρακοσίων. Αυτός σκοτώθηκε, και όλοι όσοι πείθονταν σ’ αυτόν διαλύθηκαν και έγιναν τίποτα. Πράξ. 21:38;

37 Μετά από αυτόν σηκώθηκε ο Ιούδας ο Γαλιλαίος κατά τις ημέρες της απογραφής και έσυρε λαό πίσω του σε αποστασία. Κι εκείνος χάθηκε και όλοι όσοι πείθονταν σ’ αυτόν διασκορπίστηκαν.

38 Και τώρα σας λέω, σταθείτε μακριά από τους ανθρώπους αυτούς και αφήστε τους. Γιατί αν είναι από τους ανθρώπους η βουλή αυτή ή το έργο αυτό, θα καταλυθεί. Παρ. 21:30; Ησ. 8:10; Ματθ. 15:13;

39 Αν όμως είναι από το Θεό, δε θα δυνηθείτε να τους καταλύσετε, και προσέχετε μην τυχόν και θεομάχοι βρεθείτε». Πείστηκαν τότε από αυτόν Πράξ. 9:5; Πράξ. 23:9;

40 και, αφού προσκάλεσαν τους αποστόλους, τους έδειραν και τους παράγγειλαν να μη μιλούν στο όνομα του Ιησού, και τους απόλυσαν.

41 Εκείνοι, λοιπόν, πορεύονταν μακριά από την παρουσία του συνεδρίου, χαίροντας, γιατί καταξιώθηκαν υπέρ του Ονόματος να ατιμαστούν. Ματθ. 5:12;

42 Και κάθε ημέρα μέσα στο ναό και κατ’ οίκο δεν έπαυαν να διδάσκουν και να ευαγγελίζονται το Χριστό Ιησού.

Βλέπε σχόλια : διωγμός και δυσκολίες της ζωής στη χθεσινή περικοπή.

Πράξεις 4:1-37, 06/06/2013

Σημερινή περικοπή: Πράξεις 4:1-37 ( Σχόλια με μπλε γραμματοσειρά)

Πράξεις 4

1 Ενώ λοιπόν αυτοί μιλούσαν προς το λαό, ήρθαν ξαφνικά προς αυτούς οι ιερείς και ο στρατηγός του ναού και οι Σαδδουκαίοι,

2 αγανακτισμένοι γιατί δίδασκαν το λαό και ανάγγελλαν στο πρόσωπο του Ιησού την ανάσταση από τους νεκρούς.

3 Και έβαλαν πάνω τους τα χέρια και τους έθεσαν σε φυλακή για επιτήρηση μέχρι την αυριανή ημέρα· γιατί ήταν ήδη εσπέρα.

4 Πολλοί όμως από εκείνους που άκουσαν το λόγο πίστεψαν και έγινε ο αριθμός των αντρών περίπου πέντε χιλιάδες.

5 Συνέβηκε λοιπόν την αυριανή ημέρα να συναχτούν οι άρχοντές τους και οι πρεσβύτεροι και οι γραμματείς στην Ιερουσαλήμ,

6 και ο Άννας ο αρχιερέας και ο Καϊάφας και ο Ιωάννης και ο Αλέξανδρος και όσοι ήταν από γένος αρχιερατικό

7 και, αφού τους έστησαν στο μέσο, ζητούσαν να μάθουν: «Με ποια δύναμη ή με ποιο όνομα κάνατε αυτό εσείς;» Έξ. 2:14; Ματθ. 21:23; Πράξ. 7:27;

8 Τότε ο Πέτρος γέμισε Πνεύμα Άγιο και είπε προς αυτούς: «Άρχοντες του λαού και πρεσβύτεροι,

9 αν εμείς σήμερα ανακρινόμαστε για ευεργεσία σε άνθρωπο ασθενή, με ποιον αυτός έχει σωθεί,

10 γνωστό ας είναι σε όλους εσάς και σε όλο το λαό Ισραήλ ότι μέσω του ονόματος του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου που εσείς σταυρώσατε, τον οποίο ο Θεός έγειρε από τους νεκρούς, μέσω τούτου αυτός έχει σταθεί μπροστά σας υγιής.

11 Αυτός είναι ο λίθος που εξουθενώθηκε από εσάς τους οικοδόμους, ο οποίος έγινε ακρογωνιαίος λίθος. Ψαλ. 118:22; Ησ. 28:16; Ματθ. 21:42; Μάρκ. 12:10; Λουκ. 20:17; Ρωμ. 9:33; 1Πέτ. 2:7;

12 Και δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο η σωτηρία, γιατί ούτε υπάρχει άλλο όνομα κάτω από τον ουρανό, που να έχει δοθεί στους ανθρώπους, με το οποίο πρέπει εμείς να σωθούμε». Ματθ. 1:21; Πράξ. 10:43; 1Τιμ. 2:5;

13 Βλέποντας, λοιπόν, την παρρησία του Πέτρου και του Ιωάννη και, επειδή κατάλαβαν ότι είναι άνθρωποι αγράμματοι και αμόρφωτοι, θαύμαζαν και τους αναγνώριζαν ότι ήταν μαζί με τον Ιησού

14 και, επειδή έβλεπαν τον άνθρωπο μαζί τους να έχει σταθεί, τον θεραπευμένο, δεν είχαν τίποτα να αντείπουν.

15 Τους διέταξαν τότε να αποχωρήσουν έξω από το συνέδριο και έκαναν συμβούλιο μεταξύ τους,

16 λέγοντας: «Τι να κάνουμε στους ανθρώπους αυτούς; Γιατί, βέβαια, ότι έχει γίνει γνωστό θαυματουργικό σημείο μέσω αυτών είναι φανερό σε όλους εκείνους που κατοικούν στην Ιερουσαλήμ και δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Ιωάν. 11:47;

17 Αλλά για να μη διαφημιστεί περισσότερο στο λαό, ας τους απειλήσουμε, ώστε να μη μιλούν πια για το όνομα αυτό σε κανέναν από τους ανθρώπους».

18 Και αφού τους κάλεσαν, τους παράγγειλαν να μη μιλούν καθόλου μήτε να διδάσκουν στο όνομα του Ιησού.

19 Τότε ο Πέτρος και ο Ιωάννης αποκρίθηκαν και είπαν προς αυτούς: «Αν είναι δίκαιο μπροστά στο Θεό εσάς να ακούμε μάλλον παρά το Θεό, κρίνετέ το. Πράξ. 5:29;

20 Γιατί δεν μπορούμε εμείς να μη μιλούμε γι’ αυτά που είδαμε και ακούσαμε».

21 Εκείνοι, αφού τους απείλησαν ακόμα, τους απέλυσαν, γιατί δεν έβρισκαν κανέναν τρόπο για το πώς να τους τιμωρήσουν, και αυτό εξαιτίας του λαού, επειδή όλοι δόξαζαν το Θεό για το γεγονός. Πράξ. 3:7-8; Πράξ. 5:26;

22 Γιατί ο άνθρωπος στον οποίο είχε γίνει αυτό το θαυματουργικό σημείο της γιατρειάς ήταν περισσότερο από σαράντα ετών.

Οι δοκιμασίες που ακολουθούν μεγάλες πνευματικές νίκες αφενός μας βοηθούν να μένουμε ταπεινοί και πλήρως εξαρτημένοι στον Θεό και αφετέρου γίνονται αφορμή για κάτι σπουδαιότερο και ανώτερο της νίκης που βιώσαμε. Οι Πέτρος και ο Ιωάννης μόλις είχαν κάνει ένα σπουδαίο Θαύμα στο όνομα του Ιησού Χριστού ώστε όλοι θαύμαζαν και άκουγαν τα λόγια της μαρτυρίας και της αγάπης τους στον Χριστό. Οι απόστολοι έγιναν αφορμή να δοξαστεί ο Θεός και να δοθεί ένδοξη μαρτυρία στο πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού. Παρόλα αυτά ο Θεός επιτρέπει διωγμό και  απειλές ενάντια τους από τους ίδιους ανθρώπους που σταύρωσαν τον Χριστό. Αυτό όμως γίνεται αφορμή η μαρτυρία του Πέτρου και του Ιωάννη να γίνει ακόμα πιο δυνατή και οι ίδιοι τους να ελευθερωθούν από τον φόβο και τις απειλές των ανθρώπων. Αν κάποιες φορές καθώς με αγάπη κάνουμε τα έργα που ο Θεός έβαλε στην καρδιά μας συναντάμε πόλεμο και απειλές ας μην επιτρέψουμε στον φόβο του εχθρού να μας κυριέψει. Ο Θεός έχει τον έλεγχο και συνεργεί τα πάντα προς το καλό αυτών που τον αγαπούν.

23 Όταν απολύθηκαν, λοιπόν, ήρθαν προς τους δικούς τους και ανάγγειλαν όσα είπαν προς αυτούς οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι. Πράξ. 12:12;

24 Εκείνοι, όταν το άκουσαν, ύψωσαν ομόψυχα φωνή προς το Θεό και είπαν: «Δεσπότη, εσύ είσαι που έκανες τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα είναι μέσα σ’ αυτά,

25 ο οποίος είπες διαμέσου του Πνεύματος του Αγίου με το στόμα του πατέρα μας Δαβίδ του δούλου σου: Γιατί φρύαξαν τα έθνη, και οι λαοί μελέτησαν μάταια; Ψαλ. 2:1;

26 Παρουσιάστηκαν οι βασιλιάδες της γης και οι άρχοντες συνάχτηκαν στο ίδιο μέρος κατά του ΚΥΡΙΟΥ και κατά του Χριστού του.

27 Γιατί, στ’ αλήθεια, συνάχτηκαν στην πόλη αυτή, ενάντια στον άγιο δούλο σου τον Ιησού που έχρισες, ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος με τα έθνη και τους λαούς Ισραήλ, Ματθ. 26:3; Μάρκ. 14:1; Λουκ. 22:2; Ιωάν. 11:47;

28 για να κάνουν όσα το χέρι σου και η βουλή σου προόρισε να γίνουν.

29 Και τώρα, Κύριε, δες πάνω στις απειλές τους και δώσε στους δούλους σου με όλη την παρρησία να μιλούν το λόγο σου,

30 καθώς εσύ εκτείνεις το χέρι σου για γιατρειά, και σημεία και τέρατα να γίνονται μέσω του ονόματος του άγιου δούλου σου, του Ιησού». Μάρκ. 16:17;

31 Και όταν αυτοί δεήθηκαν, σαλεύτηκε ο τόπος στον οποίο ήταν συναγμένοι, και γέμισαν όλοι με το Άγιο Πνεύμα και μιλούσαν το λόγο του Θεού με παρρησία. Πράξ. 16:26;

32 Και η καρδιά και η ψυχή του πλήθους εκείνων που πίστεψαν ήταν μία, και ούτε ένας δεν έλεγε ότι κάτι από τα υπάρχοντά του ήταν δικό του, αλλά ήταν σ’ αυτούς όλα κοινά. Πράξ. 2:44; 1Πέτ. 3:8;

33 Και με δύναμη μεγάλη οι απόστολοι έδιναν τη μαρτυρία της ανάστασης του Κυρίου Ιησού, και χάρη μεγάλη ήταν πάνω σε όλους αυτούς.

34 Γιατί ούτε κανένας φτωχός δεν υπήρχε μεταξύ τους. Επειδή όσοι ήταν κάτοχοι χωραφιών ή οικιών, πουλώντας τα, έφερναν τις τιμές αυτών που πουλούσαν

35 και τις έθεταν δίπλα στα πόδια των αποστόλων, και διανεμόταν σε καθέναν ανάλογα με την ανάγκη που είχε κανείς. Ησ. 58:7;

36 Ο Ιωσήφ, τότε, ο οποίος επικλήθηκε Βαρνάβας από τους αποστόλους, που ερμηνεύεται “γιος παρηγοριάς”, Λευίτης, Κύπριος στο γένος,

37 αφού πούλησε έναν αγρό που υπήρχε σ’ αυτόν, έφερε το χρήμα και το έθεσε δίπλα στα πόδια των αποστόλων.

Ο διωγμός, οι απειλές και ο πόλεμος ενάντια στην εκκλησία δεν μπόρεσε να φέρει την καταστροφή και την αφάνιση του Χριστιανισμού. Αντιθέτως, οι πιστοί με μια καρδιά προσεύχονται καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τους φόβους του εχθρού και παίρνουν δύναμη από το Άγιο Πνεύμα σταθούν μέσα στις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν.  Σαλεύτηκε ο τόπος από την δύναμη του Αγίου Πνεύματος δείχνοντας τους έτσι ο Θεός ότι όλα αυτά που τους συμβαίνουν δεν είναι υπεράνω των δυνάμεων του αλλά ούτε συμβαίνουν τυχαία ή έξω από τον έλεγχο του. Μήπως στην συνέχεια ο Θεός ελευθέρωσε τους πιστούς από τον διωγμό και τις απειλές των Φαρισαίων; Όχι..... απεναντίας! Οι διωγμοί συνέχισαν και μάλιστα έγιναν ακόμα πιο σκληροί αλλά οι άνθρωποι αυτοί με την δύναμη και την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος άλλαξαν. Έγιναν θαρραλέοι πνευματικά, πήραν δύναμη από την αγάπη που τους ένωνε και την ακλόνητη πίστη τους στον Θεό για να σταθούν αγέρωχοι και δυνατοί μέσα στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής που αντιμετώπιζαν.